Είναι αργά αλλά η μέρα μόλις αρχίζει...
Θα ήθελα να μπώ σε μια σταγόνα μέσα. Να νιώσω τις τέλειες καμπύλες τις. Αργά. Το γαλάζιο της που δεν βλέπει εύκολα το μάτι να με τυφλώσει. Να μπώ φυλακή. Στη φυλακή της. Σταγόνα γαλάζια μα και διάφανη. Και εκεί να δώ σχήματα και διαθλάσεις. Έναν κόσμο με άλλο μάτι άλλη προοπτική. Δεν ήθελα να κοιμηθώ σήμερα. Ήταν αργά για ύπνο, και η μέρα μόλις άρχιζε. Μια καλή μέρα θέλω σήμερα.
Ώρα καλή
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα λοιπόν, και οι καρδιές αλλάζουν προσωπα. Και οι ματιές στα ηλιοβασιλέματα μπαγιατεύουν οπως το ψωμί που πρασινίζει σαν το αφήνεις στη ψωμιέρα χωρίς δαγκωνιά. Και παραμένεις και κοιτάς τα καρέ της ταινίας της ζωής σου να περνάνε σαν καλός χειριστής μηχανής προβολής. Για το έργο της δικής σου ζωής όμως. Καλό η κακό αυτό είναι. Και αναδεύεις σκέψεις εμπειρίες και θύμισες. Ο μπουφετζής του μυαλού θα σου φτιάξει ένα φρεντουτσίνο με τις επιθυμίες σου και εσύ θα τον πιείς ατενίζοντας τον δρόμο με τους περαστικούς και ας μην έχεις ικανοποιήσει ούτε μια απο αυτές. Μα έτσι αυτή είναι η ζωή θα πείς, έτσι δεν είναι? Καημένε, ναι έτσι είναι αν θές να είναι. Κανένα ροδαλό μάγουλο δεν θα σταθεί έρμαιο στα χείλη σου αν δεν το επιδιώξεις και καμία πύλη δεν θα ανοίξει αν η ευφυια σου δεν επινοήσει τα κλειδιά. Για αυτό κοίτα, κοίτα πώς μπορείς καλύτερα να δείς την άλλη πλευρά. Θα γελάσουν μαζί σου. Θα σε χλευάσουν. Αλλά υπάρχει πάντα η άλλη πλευρά. Με άλλα κοιτάπια να σημειώσεις. Με άλλες χαρές και λυπες. Πιο βαθιές σαν χαρακιές βετεράνου που νοσταλγεί τον πόλεμου που του της χάρισε. Κοίτα μακρύτερα. Και με πιο πολύ αγάπη σε σένα πάνω απόλα. Και όλα θα έρθουν πίσω απο αυτές τις νέες σκέψεις να σε γεμίσουν με ανακούφιση και γαλήνη.
Βάλε τις σκέψεις σου να δουλεύουν σαν να είσαι σε νησί που δέρνεται απο τα κύματα και κάθεσαι σε μια απόμακρη όχθη και παρακολουθείς και απολαμβάνεις. Σκάνε μανιασμένα στους βράχους με όλη τους την ποσειδώνια δύναμη σπάνε τα δεσμα του μυαλού σου και σε κάνουν να σκεφτεσαι τόσο ελεύθερα και ανθρώπινα όπως ποτέ. Εκμεταλλεύσου τη μικρή ελευθερία σου θνητέ και ζήσε όπως κανένας θνητός δεν έζησε.
Και ας μιλήσουμε για ρόλους, για να δείς και να συγκρίνεις οχι τίποτα άλλο. Δεν είμαι εγώ που θα σου μάθω, παρα μόνο δείγματα και παραδείγματα θα σου δώσω.Θα σου πώ για το πως ζούνε οι περίεργοι και οι απλησίαστοι. Και αυτοί που αρνούνται να γίνουν ένα με τον όχλο. Θα σου πώ πάλι για βουτιές του ήλιου στη θάλασσα που θα δυσκολευτείς να καταλάβεις γιατί όμοια εικόνα δεν έχεις να συγκρίνεις. Τόσο μεγαλειώδη και όμορφη εννοώ. Και θα σου πώ και για ματιές και αγγίγματα, και σκέψεις μοιρασμένες στην ομορφιά του λάθους και τη γοητεία του παθους. Μα συμπάθα με ακόμα δεν ξέρω αν θα καταλάβεις. Πάλι όμως εγω θα μιλησω, γιατί έτσι έχω μαθει να κάνω και έτσι θέλω να κάνω μετά απο αυτό που έμαθα. Και δεν μπορεί κανείς να με σταματήσει απο το να σου πώ και να σου εξηγήσω. Και ας είναι και περίεργα. Περιέργα σαν τις αγνωστες λέξεις μιας ξένης γλώσσας που κάποιος σε έβαλε με το ζόρι να μάθεις αλλά μετά την αγάπησες. Την έμαθες σαν δικιά σου, σαν μητρική ή πατρική αν το θές. Μετά όμως θα σου ζητήσω να μου πείς. Να μου πείς τα δικά σου, τις δικές σου απόψεις για αυτό που λέμε εμείς εδώ ζωή. Τις δικές σου θεωρίες για τις αγάπες και τις συναρπαγές που κάνουν κάποιον να χάνει ή να κερδίζει δρόμο. Να μου πείς για τα λάθη στις θεωρίες μου και για τα σωστά στις ρητορίες μου και όλα όσα μου φύλαγες κρυφά.
Ωρα καλή. Ξανά.
Και Η Λητώ? Πάει στη Δήλο... #6 -Οι Νύχτες-
-Εδώ, εδώ πάρκαρε. Αν πάμε πιο πάνω δεν θα βρούμε θέση.
-Οκ, οκ ότι πεί ο συνοδηγός. Πσσσ, με τρείς έ? Μου το δίνετε?
-Έλα ρε ψωνάρα το πήρες το δίπλωμα... Άριστα στον Κωνσταντίνο!
Ένιωθε τόσο όμορφα εκείνη τη νύχτα. Μια χαρά απροσδιόριστη και αγνώστου προελεύσεως γέμιζε τα στήθη του σε κάθε αναπνοή. Όλα πήγαιναν καλά.
-Ρε σείς, τι όνομα είναι αυτό? Άκου Μπρίκι... Δεν με προδιαθέτει.
-Αν δεν σε προδιαθέτει το ονομα μικρέ κομπλεξικέ μου θα σε προδιαθέσει σίγουρα ο χώρος και τα πρόσωπα, αποκρίθηκε χασκογελώντας ο Κωνσταντίνος.
Μια πόρτα, δεύτερη πόρτα και ήταν μέσα. Ένα βαθύ μυστήριο κόκκινο απλωμένο στους τοίχους ανταγωνιζόταν τις επίχρυσες γραμμές που είχαν γύρω τους οι καθρέφτες. Μακρόστενος χώρος ντυμένος με Μουλέν Ρουζ χρώματα και πίσω απο το μπάρ βιτρίνες γεμάτες ποτήρια που περίμεναν τους διψασμένους πελάτες να ακουμπήσουν τα χείλη τους πάνω.
-Δεν είναι καθόλου άσχημα μπορώ να πώ. Είπε η φωνή δίπλα στο Κωνσταντίνο μιξαρισμένη με Moby.
Η καρδιά του δεν ένιωθε καθόλου άσχημα. Δεν μπορούσε να δεί το μέλλον.
-Είμαστε για jin party? Ρώτησε η τρίτη φιλική φωνή.
-Όχι πρίν απο ένα υποβρύχιο-είπε προσωρινά αρνούμενος ο Κωνσταντίνος και ακούμπησε νωχελικά πάνω στο μπάρ ως άλλος Bukowski σε μία εφηβεία που θα ήθελε να έχει περάσει.
-3 υποβρύχια παρακαλώ...
-Δεν σερβίρουμε βανίλιες, είπε η κοπέλα στο μπάρ προκαλώντας τρανταχτά γέλια στην αντροπαρέα που δεν κατάλαβε με πόσο νόημα κοιτούσε τα μάτια του Κωνσταντίνου.
-Έλα, είπε επιτακτικά η φιλική φωνή, δεν θέλω χαζά. Βάφτισε τρία jack σε ξανθό ζύθο και βάλε και ένα απο ότι πίνεις να μας καλησπερίσεις.
Ο Κωνσταντίνος κοίταζε αλλού. Στο βάθος. Κάτω απο το βλέμμα ενός αρλεκίνου που κοιτούσε απο το περβάζι της εισόδου. Μερικά σκαλιά βοηθούσαν ένα πατάρι να είναι σε άλλο επίπεδο. Φιλοξενούσε ψηλά στρογγυλά τραπέζια ταιριασμένα με σκαμπώ δίπλα σε μια χτίστη γωνιά ντυμένη με μαξιλάρες για την άνεση των διασκεδαζόντων-Μια ασταπή- Την είδε. Τα μάτια του έλαμψαν και η χαρά μέσα του μετατράπηκε σε μια ουσία αιθέρια, ήλιον ίσως γιατί αν άνοιγε το στόμα του εκείνη τη στιγμή θα ακουγόταν σαν εκείνο τον ιλλουστρασιόν πάπιο. Προτίμησε να παραμείνει άφωνος για λίγο. Κοιτούσε. Σαν χαζός. Τα καστανά της μαλλιά με τις γενναιόδωρες μπούκλες χύνονταν πάνω στους γλυπτούς ώμους της. Ευχαριστούσε τη γυναικεία μόδα που του επέτρεπε την απόλαυση ενός τέτοιου θεάματος. Το παντελόνι της, τζιν επιμελώς φθαρμένο και κολλητό στη σάρκα της, άφηνε τις καμπύλες του κορμιού της να τυλίγουν σαν φίδια τα μάτια του.
Τα πόδια του ανεξάρτητα πια ξεκινήσαν να βηματίζουν προς το μέρος της.
-Ρε! Πού πάει αυτός?
Ανέβηκε τρία σκαλιά. Τα χείλη άνοιξαν.
-Καλησπέρα. Είπε κοιτώντας δύο μεγάλα λαμπερά μάτια. Μόλις μου έμαθες οτι υπνοβατώ.
-Αλήθεια? Και δεν φοβάσαι τα όνειρα που στο προκάλεσαν?
-Να φοβάμαι? Αν είναι σαν και σένα καλύτερα ποτέ να μην ξυπνήσω...
Κάνε με να νιώσω οτι το πίνω
Παραπλανεί κρεμμάμενο σαν βαβυλώνιο άνθος. Το κοιτάς να γυαλίζει κάτω απο τον ζωοφόρο ήλιο και η σκέψη σου πλανάται σε ρουμπινένιους χυμούς που κυματίζουν στο διάφανο του ποτηριού. Μοσχοφίλερο. Ευγενής γόνος της οικογένειας φιλεριών απο τη Μαντινεία, έχει ξεχωρίσει απο τα αδέλφια του. Μόνο που το ρουμπίνι που περιμένεις να χαιδέψει το ποτήρι σου ποτέ δεν θα έρθει. Αντί για αυτό θα το πλυμμηρίσει ένα χρυσαφένιο κύμα καλοκαιρινής φρεσκάδας δίπλα στη μπουνάτσα της θάλασσας. Το μοσχοφίλερο έχει κουκούλι σχεδόν κόκκινο, σάρκα που το ψέμμα της στα χέρια του καλού τεχνίτη δίνει μια αναπάντεχη ηδονή σε διψασμένους για σκέρτσα ουρανίσκους. Θέλει την ψύχρα να δώσει τα αρώματα του και θα το κακομεταχειριστεί κανείς να το αφήσει να ζεσταθεί παράπανω απο τους 12 βαθμούς.
Είναι νευρικό σαν πουλάρι που παιχνιδίζει στους αγρούς. Μόλις ο φελλός το αφήσει ελεύθερο να καλπάσει, ο αεράς θα γεμίσει απο φρούτα ζουμερά ντυμένα με δροσοσταλίδες. Κάνει τη μύτη να βλέπει ότι τα μάτια ζηλεύουν και τους κάλυκες της γλώσσας να αδημονούν να νιώσουν το τσίμπημα του. Σαν η πρώτη γουλιά τσαχπινιάς τριγυρίσει το στόμα ένας μαγικός μηχανισμός θα υποτάξει τα μάτια να κλείσουν. Ο σαγηνευτικός χυμός του μοσχοφίλερου καταφέρνει να βγάλει τα γκέμια απ τη γεύση και την αφήνει να χορέψει τρελά σαν ένα μικρό παιδί που κοροιδεύει όλα όσα οι μεγάλοι φοβούνται.
Το γλέντι ξεκίνησε.
Πόσα καρπούζια κάτω απο πόσες μασχάλες?
Πάει ο Πρόεδρος-Διευθύνων Σύμβουλος-Άνκορμαν... Είπα να ασχοληθώ λίγο με την τιβί σήμερις, έτσι κάτι τις πιο ανάλαφρο πιο τρέντυ ρε πουλάκι μου... Σύμφωνα με όσα διάβασα στο πάντα έγκυρο και πολύ media-ενημερωτικό medianews.gr o Νικολάκιος έπεσε στην τρύπα των 50 μυρίων ευρώ που άνοιξε με τον κολλητό του το Χρήστο. Έμ δεν ήξερες δεν ρώταγες? Δημοσιογράφος πράμα τι πας να μου κάνεις το μανατζέρι? Αφού θα γίνει η πατάτα. Χώρια του ότι βρε Νίκο μου, 350 νοματαίοι δεν έχουν καλή αναλογία με 3 βίντεα και 5 παράθυρα. Γιατί πώς να το κάνουμε τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι δεν δικαιολογούνται εκτός και αν θες να γίνεις το CNN UNAN , που βέβαια με τόσα ψυχαγωγικά δεν είσαι.
Αμ το άλλο? Και πρόεδρας και διευθύνων σύμβουλας και επικεφαλής ενημερωτικού και παρουσιαστής, μιλάμε για πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη. Πόλλα τα καρπούζια για δύο μασχάλες αγαπητέ σόρρυ κιόλας έ? Ακόμα και για τις μοσχομυρίζουσες έμπειρες τριμμαρισμένες που διαθέτεις. Γιατί τι να πρωτοκάνεις ρε παιδί μου. Να κάνεις επιλογή θεμάτων, να φτιάξεις πάνελ, να ελέγξεις και να εγκρίνεις εκπομπές, να βρείς ονόματα, να τσακωθείς, να καταρτίσεις πλάνο ανάπτυξης, να εγκρίνεις ισολογισμούς, να δείς ταμιακές ροές, να κάνεις pr με τις διαφημιστικές και τα mediashops, πώ πώ μόνο που τα έγραψα κουράστηκα...
Έτσι λοιπόν το απίστευτο με ΑLPHA κεφαλαίο οξύμωρο της ελληνικής τηλεόρασης έφτασε σε ένα τραγικό τέλος μια που η βασίλισσα Ισαβέλλα του βασιλείου της Ιντεραμερικίας έκοψε τα φτερά του δεινού μα ριψοκίνδυνου καναλοπόρου Χατζηκολόμβου πρίν ανακαλύψει την τηλεοπτική Νέα Γή.
Και μένει το μεγάλο ερώτημα. Και μετά?
Σε ποιό μανάβικο θα πάει να γυμνάσει τις μασχάλες του ο Νικολής?
Ποιά είναι αυτή η δύναμη?
Σκηνή Πρώτη
Μαρασλή και Βασ. Σοφίας 4 παρα κάτι πρωί.. Έχω ενα παλιό σκούτερ που το εκβιάζω να ρουφάει της πόλης τα χιλιόμετρα . Είναι πολύ βολικό. Περιμένω το φανάρι να μου πεί να ανοίξω το γκάζι. Κοιτάω στον καθρέφτη. Βλέπω ένα ασημί ΤΤ πίσω μου. Ώρα κινδύνου σκέφτομαι και σχεδιάζω μια πορεία τέτοια για να καταλήξω στην ασφάλεια της δεξιάς λωρίδας. Το πράσινο έρχεται, και ανοίγω το γκάζι κατευθύνοντας το γέρικο σκούτερ μου προς τα δεξιά. Ξαφνικά ακούω ένα δυνατό κορνάρισμα. Χαλασμός. Τρόμαξα. Το ασημί ΤΤ έρχεται απο δεξιά μου και στριμώχνεται ανάμεσα σε μένα και το κράσπεδο. Είμαστε μόνοι μας στο δρόμο. Χώρος άπλετος. Κόβω απότομα αριστερά και με προσπερνάει με τη φούρια του ψυχολογικά συμπλεγματικού. Ένα χέρι υψώνεται με σκόρπια δάχτυλα στην κλασσική χειρονομία και στον ψυχρό αθηναϊκό αέρα ακούγεται ένα 'Αντε ρε μαλάκα'... Αναρωτιέμαι αν είχαμε τον ίδιο ΚΟΚ όταν παίρναμε το δίπλωμα. Αμφίβολο σκέφτομαι. Προλαβαίνω τον εν λόγω δημόσιο κίνδυνο στο επόμενο φαναρι. Πάω δίπλα, κλειστό παράθυρο. Κοιτάω απορημένος. Νεαρά όχι νεότερη απο 30, ένα μαύρο φουλάρι αγκαλιάζει το λαιμό της. Βλέμμα γεμάτο αποδοκιμασία να με παρατηρεί.
-Συγνώμη εγώ σε έβρισα?
Ερώτηση ηλιθίου. Παράθυρο κλειστό. Το πρόσωπο της νεαράς μορφάζει. Κάτι λεεί, δεν καταλαβαίνω τι. Επαναλαμβάνω.
-Συγνώμη λέω, εγώ σε έβρισα?
Καμία απόκριση, το βλέμμα συνεχίζει να φορτώνει αποδοκιμασία και το χέρι τεντώνεται σε μια αει χάσου χειρονομία. Πράσινο και με ένα πάτημα του γκαζιού ο δημόσιος κίνδυνος εξαφανίζεται. Με χάλασε.
Σκηνή Δεύτερη.
Δάφνη, Everest. Κάθομαι στο τραπεζάκι και απολαμβάνω το αγαπημένο μου γρήγορο. Κοτοπουλάκι, iceberg διπλο τυρί, μαγεία μετα απο μερικά jack. Χαζεύω ενα αυτοκίνητο που σταματά εκει δίπλα. Αλάρμ. Βγαίνουν δύο κοπελιές και ένα αγόρι, στα 23 γύρω θα ήταν η παρέα. Αστειεύονται και γελάνε, πάνε να πάρουν τα δικά τους αγαπημένα γρήγορα. Μερικά δευτερόλεπτα μετά ένας μακρόστενος όγκος μπλέ και άσπρος με ρόδες, λεωφορείο άδειο εκτός υπηρεσίας, πάει να πάρει τη στροφή. Δεν χωράει. Το εμποδίζει το αυτοκίνητο της παρέας που μερικά δευτερόλεπτα πρίν πέρναγε μπροστά μου γελώντας. Κόρνα εκκωφαντική. Η κοπελιά κοιτάει απο τα everest. Τρέχει. Ο οδηγός του λεωφορείου έχει ένα πρόσωπο γκρίζο σκυθρωπό, όχι λυπημένο μα ξεχειλίζει άρνηση.
-Μπορείτε να κάνετε λίγο πίσω γιατι δεν χωράω να το κινήσω?
Ρωτάει η κοπέλα. Ο δρόμος άδειος πίσω απο το λεωφορείο. Το σκυθρωπό προσωπο κάνει ένα νόημα κάνοντας εκφραση την άρνηση που ξεχείλιζε. Απίθανο. Η κοπελιά σε απόγνωση. Μπαίνει στο αυτοκίνητο της, τρίβει το λάστιχο στο κράσπεδο και καβαλάει το πεζοδρόμιο προσπαθώντας να κάνει χώρο. Με ένα πάτημα του γκαζιού το σκυθρωπό πρόσωπο και ο όγκος που κυβερνούσε εξαφανίζεται.
Τελευταία μπουκιά απο το αγαπημένο μου γρήγορο. Αναρωτιέμαι ποιά είναι αυτή η δύναμη που κάνει αυτούς τους ανθρώπους τόσο στριφνούς και αρνητικούς? Τι τους υποκινεί να είναι τόσο αδιάφοροι για τους γύρω και ειδικά όταν έχουν κάνει λάθος ή μπορούν να κάνουν κάτι πολύ απλό να διορθώσουν μια άβολη κατάσταση? Το κάνω αναγωγή στις ανθρώπινες σχέσεις. Στεναχωρήθηκα. Ένιωσα πως πρέπει να το γράψω. Αύριο ίσως να είναι καλύτερη μέρα σκέφτομαι τώρα. Νιώθω ήδη καλύτερα.
Αντί ευχών...
ΑΥΤΟΣ ΦΕΥΓΕΙ...
ΑΥΤΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ...
ΠΩΣ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ.
Είμαστε σιχαμένοι...
Τη βλέπετε την παραπάνω φωτο? Διακρίνετε τους πρωταγωνιστές της σκηνής? Ο ένας είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο γεράκι Ντόναλντ (Ντακ?) Ράμσφελντ και ο άλλος είναι ο απαγχονισμένος πλεόν Σαντάμ Χουσείν. Το στιγμιότυπο είναι απο την εποχή που το Ιράκ ήταν το κωλοδάχτυλο των ΗΠΑ στη μέση ανατολή. Την εποχή που οι ΗΠΑ εκπαίδευαν το στρατό του να σκοτώνει Σιίτες Κούρδους και λοιπούς και το βούλωναν όταν έκανε τις μαζικές του δολοφονίες. Πέρασαν τα χρόνια όμως και οι παγκόσμιες ισορροπίες άλλαξαν. Έτσι λοιπόν είπαν να απονείμουν δικαιοσύνη οι ανθρωποφύλακες του πλανήτη. Και επέλεξαν την εποχή που τα 3/4 του πλανήτη γιορτάζουν το όπιο τους να απαγχονίσουν με συνοπτικές διαδικασίες τον άλλοτε κολλητό τους για τα εγκλήματα που έκανε με την δική τους αμέριστη υποστήριξη. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν η κυβέρνηση Μπούς κληθεί στο Kodak Theater του χρόνου να παραλάβει το όσκαρ υποκριτικής, σκηνοθεσιάς και μαλακίας...
Να μου πείς τί σε κόφτει εσένα ρε ανύπαρκτε? Με κόφτει δις. Το ένα κόψιμο έχει να κάνει με το υποκριτικό της υπόθεσης, μια που τελικώς δεν είχε καθόλου όπλα μαζικής καταστροφής το μπακάλικο του θείου Σανταμ, και μπήκαμε μέσα και το κάναμε οδοντογλυφίδες για να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία (ΧΑΧΑΧΑΧΑ, τη δημοκρατία που φροντίζαμε τόσα χρόνια να παίρνει απουσία, σε ένα απουσιολόγιο γεμάτο λεκέδες αίματος και ονόματα νεκρών) και το άλλο κόψιμο έχει να κάνει με τη χρήση της θανατικής ποινής εν γένη. Δηλαδή ρε πανιμαλάκες, η γαμημένη παγκόσμια κοινότητα διατείνεται οτι είναι υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οτι η θανατική ποινή τα προσβάλει αυτά τα τελευταία, αλλά άπαξ και γουσταρίζουμε πιάνουμε τον Σαντάμ και όποιον Σαντάμ και του περνάμε τη θηλειά σε παγκόσμια αναμετάδοση. Ωραία. Δηλαδή τελικώς η παγκόσμια κοινότητα δεν είναι τίποτα άλλο απο έναν στυγνό δολοφόνο που ακολουθεί πιστά το μωσαικό νόμο αλλιώς 'οφθαλμόν αντί οφθαλμού' εκεί που θα έπρεπε να δίνει το παράδειγμα στους απανταχού καραγκιόζηδες με τις πράξεις και τις πρωτοβουλίες της. Γιατί αγαπητά μου πανιβλακόμετρα όταν νομιμοποιείς την αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής (υπο οποιαδήποτε συνθήκη, ότι έγκλημα και αν έχει κάνει ο κατηγορούμενος) τότε γίνεσαι ένα με τον οποιονδήποτε εγκληματία καταδικάζεις και επειδή monkey see monkey do δεν δικαιούσαι μετά να έχεις παράπονο που οι υπήκοοι σου αλληλοσφάζονται. Εσύ τους έδειξες τον δρόμο. Αλλά τι μπορείς να περιμένεις όταν η υποτιθέμενη υπερδύναμη (υπερδύναμη μαλακίας) έχει νομοθετημένη την θανατική ποινή σε 38 απο τις 50 πολιτείες της και εμείς απλα κοιτάμε αποχαυνωμένοι απο θρησκευτικές γιορτές, παραγεμισμένες γαλοπούλες, καταναλωτικά όργια και τηλεοπτικά μπουζουκορεβεγιόν. Και μετά αν τολμάς ρώτα με γιατί μας σιχαίνομαι.
Και Η Λητώ? Πάει στη Δήλο... #5
Στεκόταν μπροστά απο το γυμνό τρομακτικό δέντρο. Η δρόμος που είχε τραβήξει μέσα στην υγρή κοιλάδα την είχε κάνει γυναίκα πια. Στην ξερή γκρίζα ρίζα του δέντρου διέκρινε το κοριτσάκι που είχε αφήσει πίσω αλλά βρήκε μπροστά της. Φορούσε δυό κόκκινες σαν το αίμα κορδελίτσες στα μαλλιά του που έσκιζαν το μουντό χρώμα του τοπίου. Καθώς οι στάλες της αλλόκοτης βροχής γλιστρούσαν ανάμεσα στις χρυσαφένιες τούφες του είδε ότι τα χέρια του δεν ήταν άδεια. Κρατούσε ένα αυτοκινητάκι στο ένα και μια πέτρα στο άλλο. Χτυπούσε ρυθμικά το αυτοκινητάκι με την πέτρα κάνοντας μικρές αλλα βαθιές γρατζουνιές στο χρώμα του. Ξαφνικά ανασήκωσε το κεφάλι.
-Είναι κοντά σου πια, της είπε με φωνή γλυκιά παιδική αλλα παράξενα απόκοσμη.
Τα μάτια του ήταν παράξενα, το ένα γκριζογάλαζο και το άλλο εβένινο, και αυτό το εξωπραγματικό βλέμμα τρύπησε τις κόρες της ενισχύοντας την έκπληξή της για αυτό που άκουσε.
-Για ποιόν μιλάς? Τι εννοείς με αυτό?
-Αυτός. Αυτός που θες για να ζήσεις ξανά. Είναι κοντά σου πια. Δεν σε αφήνει. Δεν σε άφησε ποτέ. Η καρδιά του θα σου δώσει ζωή.
___
-Αφήστε με να μπώ! Θέλω να τη δώ διάολε! Ανοίξτε μου είπα!
Η φωνή του ήταν δυνατή και έσταζε αγωνία. Χτυπούσε το χέρι του στην πόρτα της αίθουσας και ο θόρυβος αντηχούσε στους διαδρόμους σαν τσεκούρι που τσακίζει τα κούτσουρα σε μια γωνιά φοβισμένου δάσους. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει, ήθελε να τη δεί, να την αγγίξει. Πίσω απο την πόρτα ακούγονταν μουρμουρητά. Οι γιατροί σχεδίαζαν το μέλλον της ασθενούς τους, μικροί θεοί που ζωή θέλουν να δώσουν, ακούγοντας τα απανωτά χτυπήματα και τις φωνές του.
-Μα ποιός χτυπάει τόση ώρα. Κάποιος να τον σταματήσει. Νοσοκόμε φρόντισε το παρακαλώ.
-Έχει χάσει πολύ αίμα γιατρέ και χρειαζόμαστε πολλές μονάδες ακόμα για το χειρουργείο. Πρέπει να εποικοινωνήσουμε με την τράπεζα αίματος.
-Ε κάντε το γαμώτη μου! Σε 15 λεπτά θέλω να είμαστε έτοιμοι για αυτό το κωλοχειρουργείο.
Με μια απότομη κίνηση ο νοσοκόμος άνοιξε τη πόρτα. Τα μάτια του καρφώθηκαν πάνω στο υγρό του μάγουλο ενώ για μια στίγμη κόμπιασε απο την ένταση που εξέπεμπαν τα παραμορφωμένα χαρακτηριστικά του. Πήρε μια βαθιά ανάσα.
-Είστε συγγενής της ασθενούς?
-Ναι είμαι. Θέλω να τη δώ. Πώς είναι? Τι θα κάνετε, πείτε μου για το θεό!
-Όλα θα πάνε καλά κύριε μην ανυσηχείτε. Το όνομα σας?
-Κωνσταντίνος Κυρικλάκης. Μίλα φίλε μου σε παρακαλώ.
-Τι είδος συγγένειας έχετε? Δεν έχετε το ίδιο επώνυμο.
-Αν δεν θές να πάς στο διπλανό της κρεβάτι άρχισε να μιλάς και άσε τα γενεαλογικά μας δέντρα ήσυχα μη σε πάρει κανένας διάολος ακούς? Μίλα λοιπόν!
-Καλά κύριε Κυρικλάκη δεν χρειάζονται εντάσεις. Λοιπόν, η ασθενής εισήχθει στο νοσοκομείο μας σε σοβαρή κατάσταση έχοντας χάσει αρκετό αίμα και έχοντας υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε κώμα ενώ κάνουμε συνεχείς μεταγγίσεις αίματος και προετοιμαζόμαστε για χειρουργείο.
Τα πόδια του σαν να μην μπορούσαν να κρατήσουν το βάρος των λέξεων που είχε μόλις ακούσει. Λύγισαν. Κρατούσε το κεφάλι του με τα δυο του χέρια σαν να προσπαθούσε να εμποδίσει την έκρηξη. Κάτι έπρεπε να κάνει. Πλυμμήριζε απο την ανάγκη να τη δεί, να κάνει κάτι να μην πονάει, να την βοηθήσει να γίνει κάλα. Όσο ήταν σε κώμα η Λητώ ήταν και αυτός νεκρός.
-Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει να κάνω να βοηθήσω. Πές μου οτιδήποτε.
-Αυτό που μπορείτε να κάνετε πέρα απο το να ηρεμήσετε και να μην ανυσηχείτε είναι να δώσετε αίμα. Το χρειαζόμαστε πραγματικά. Και έχετε μας εμπιστοσύνη, όλα θα πάνε καλα.
Η καρδιά του πήγαινε να σπάσει απο την δύναμη των παλμών του να στείλει αίμα σε όλα τα σημεία του κορμιού του. Και τώρα έπρεπε να χτυπήσει πιο δυνατά. Να στείλει κι άλλο αίμα. Αίμα για τη Λητώ του.
-Εντάξει. Αλλά μια χάρη κάνε μου σε παρακαλώ. Άφηστε με να τη δώ. Θέλω τόσο να τη δώ.
-Θα μιλήσω με το γιατρό να δώ αν μπορείτε για μερικά λεπτά να τη δείτε πρίν μπεί στο χειρουργείο.
Στην σκέψη οτι θα την έβλεπε σκίρτησε μέσα του. Θα της έλεγε τα πάντα, θα της ζήταγε συγνώμη. Θα της φώναζε με όλη του τη δύναμη να γυρίσει. Όλη του η ζώη εκείνη τη στιγμή ήταν πάνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου περιμένοντας το χειρουργείο...
Νεκρή ψυχή...
Άσπρο μάγουλο ακουμπάει στο παγωμένο μωσαϊκό, μάτια ανοιχτά ακόμα υγρά απο λυγμούς μα ακίνητα και βουλιαγμένα σε βλέμμα ψυχρό σαν πάγος ξεχασμένου παλιού ψύκτη. Χέρι απλωμένο στο άπειρο, κάτι αναζητούσε πρίν ξεψυχήσει. Γυμνό κορμί, πόδια ελαφρά λυγισμένα, αμυχές στα χέρια. Ο χώρος άδειος, κανένα ίχνος απο τίποτα που μπορεί να ήταν εκεί στο παρελθόν, μόνο ένα κορμί να πιέζει με το βάρος του το πάτωμα η μόνη σχέση στο κάδρο. Έξω απο το παράθυρο φώτα διάφορα και στολίδια. Βιτρίνες και φωνές. Άρχισε να μυρίζει ψεύτικες γιορτές. Ψέμματα λες είναι? Ζεί ή είναι οι γιορτές? Είναι υγρά τα μάτια δε λέω αλλά δεν τρέχουν άλλο. Πέθανε τότε. Όχι πολύ. Για λίγο η ψυχή του. Καληνύχτα.
Μυαλά πατέ με πηλίκιο στο φούρνο και σαλάτα με κλωτσιές.
Πάρτε αυτή τη φωτό και το σχετικό βίντεο που έχει γίνει blockbuster στα δελτία ειδήσεων αγοράστε και ένα μπουκαλάκι johnsons baby oil και αφού γρασσάρετε το επίμαχο σημείο σπρώξτε με δύναμη. Ναι ρε καραγκιόζηδες. Πάρτε αυτά τα γελοία υποκείμενα που ονομάζονται όργανα της τάξης και πληρώνονται απο χρήματα φορολογουμένων και φυτέψτε τα σε ζαρτινιέρες.
Έπεσε λέει και χτύπησε σε ζαρτινιέρα όπως προσπαθούσε να διαφύγει(;). Σίγα μη σκάλωσε και η μύτη του στο σταντ του σκούτερ. Και βγαίνουν οι πιθηκάνθρωποι μπατσοσυνδικαλιστές στο γυαλί να πούνε οτι το εξετάζουν. Έχουν πάρει στηθοσκόπιο δηλαδή και το έχουν βάλει πανω στο βίντεο να δούνε αν έχει σφυγμό. Πλακα έχει αυτό το κωλοκράτος. Η υπόθεση λέει είχε ανατεθεί σε πταισματοδίκη! Πταίσμα δηλαδή. Τέσσερεις μπάτσοι με πολιτικά βαράνε ένα περαστικό, λοιποί ένστολοι παρακολουθούν εκσπερματώνωντας στη θέα του ανήμπορου, παραδίπλα ο διευθυντής της Υποδιεύθυνσης Κρατικής Ασφάλειας (γαμάτο ε?) μιλάει στο κινητό και κοιτάει το ολο σκηνικό σαν να είναι στις κούνιες με το γιό του και όλο αυτό είναι ένα πταίσμα. Δηλάδη αμα τη στήσω έξω απ΄το σπίτι του Πολύδωρα και τον περιμένω να κατέβει και τον αρχίσω στα κλωτσομπουνίδια και φέρω και μερικούς φίλους να το γλεντήσουμε παρέα πάνω στη γουρουνόφατσα του στερημένου αγάπης όταν ήταν παιδί και σεξ όταν ήταν έφηβος, θα μας πάνε για πταίσμα. Καλή φάση. Μέτα όμως που ανέλαβαν οι Χατζιευαγγελατοδικαστόπουλοι να κάνουν το τηλεοπτικό λαικό δικαστήριο η υπόθεση ανατέθηκε στον εισαγγελέα εφετών. Μετάφραση: Αν δεν έπαιζε η τηλεόραση το βίντεο εκατό φορές, θα κλείνανε το θεματάκι με μια πειθαρχική σε τρεις μπάτσους δηλαδή κάτι σε ενα μήνα στέρηση φραπέ και σάντουιτς απο τα everest και όλοι θα είμασταν happy.
Και τώρα βέβαια δεν ξέρουμε τι θα γίνει γιατί το επόμενο θέμα που θα βγεί στο χαζοκούτι και θα καλύψει τα πάντα θα μας κάνει να ξεχάσουμε το όλο συμβάν μέχρι το επόμενο. Σιχαμένα υποκείμενα και αυτοί και εμείς. Αυτοί γιατί βαράνε αδιακρίτως και εμείς γιατί ξεχνάμε λες και παθαίνουμε μαζικά αλτσχάιμερ. Και μετά μου λες γιατί κάποιοι κατεβαίνουν και τα σπάνε. Και εγώ θα σου πώ οτι την επόμενη φορά μπορεί και να τα σπάω και εγώ μαζί τους. Σταδιάλα ζώα.
Στα απόνερα της τηλεοπτικής ηθικής...
Πούλμαν με αγίους κατεβαίνουν την τηλεοπτική πλαγιά της κλειδαροτρυπικής ηθικολογίας. Κοκκινίζουν όλοι στο άκουσμα των ανείπωτων και ποταπών πράξεων, ακόλαστων στιγμών τουαλετικής σεξομανίας που οι έφηβοι μαγνητοσκοπούν και μοιράζονται με την bluetooth προέκταση του χεριού τους. Σεξ ντραγκς και τιβι γκαιντ σε μια κοινωνία που μπερδεύει την ουρήθρα με την κλειτορίδα και αντί να έρχεται σε οργασμό μας κατουράει στα μούτρα και μας λέει οτι βρωμάμε κι απο πάνω..._______-Ιδού ! φώναξε με στεντόρια φωνή να τον ακούσουν όλοι απο κατώ.Η πόρνη του χωριού σας. Το παράδειγμα προς αποφυγή. Κοιτάχτε συγχωριανοί την κατάντια του πλάσματος που προσεύχομαι στο θεό να συγχωρέσει κάθε μέρα.Οι λέξεις έβγαιναν απο το στόμα του παχιές σαν γουρούνια που εκτοπίζουν τη λάσπη, καθώς το λιγδιασμένο του δάχτυλο την έδειχνε να στέκεται πάνω στο βαρέλι με το μωρό στην αγκαλιά.-Μην γελιέσται απο το κλάμμα της ούτε απο τον καρπό της αμαρτίας που κρατάει. Μόνο πλάσμα του θεού δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Αντίθετα είναι μια υπηρέτρια του διαβόλου, μια παστρικιά που κανένας πιστός δεν πρέπει να δεχθεί στο σπιτικό του. Σας ξορκίζω τέκνα μου μακριά απο τη στιγματισμένη.Το πλήθος απο κάτω την κοιτούσε με μάτια που πετούσαν σπίθες και την ανακουφιστική σκέψη οτι υπάρχουν και πιο αμαρτωλοί στον κόσμο. Ίσως τελικά κέρδιζαν μια θέση στο παράδεισο. Αυτοί εξάλλου μετανιώνουν.-Τώρα όλοι ξέρουμε ποιά είσαι! Είπε ο κληρικός καθώς σχηματιζε με βία το λεκέ που έγινε Α στο καταβρώμικο φόρεμα της.Δεν ήταν τυχαίο οτι τα χέρια του έκαναν την ίδια ακριβώς κίνηση οπως πριν ένα χρόνο που πάνω της παραδιδόταν στα ίδια κτηνώδη ένστικτα που τώρα την διαπόμπευαν._____Ας με συγχωρέσει που έκανα μια μικρή διασκευούλα αλλά κάτι μου λέει οτι ο Χώθορν όταν έγραφε το Άλικο Γράμμα είχε ένα όραμα. Τηλεοπτικά παράθυρα με αιδεσιμώτατους να διαπομπεύουν όλους όσουν οι ίδιοι γαμούν καθημερινά.
photo by deviantart, user elvenvampire
Κλείνω με ένα μύνημα προς όλα τα teens. Κλείστε την tv και γαμάτε μπας και τη γλιτώσετε, γιατί είναι ολοφάνερο τι κάνει η αγαμία.
Ρε είστε καλά?
Αντιγράφω απο το in.gr το άρθρο που μόλις είδα:
'' Την ώρα που η Αθήνα φιλοξενεί το πρώτο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Διακυβέρνηση του Διαδικτύου, με εκκλήσεις για σεβασμό της ελευθερίας του λόγου, η είδηση της σύλληψης του υπεύθυνου ενός δικτυακού τόπου στην Ελλάδα κάνει το γύρο του κόσμου.
Ιστολόγια στην Ελλάδα, τη Βρετανία και άλλες χώρες αναφέρονται με καυστικά σχόλια στην πρωτοφανή εισβολή της ελληνικής αστυνομίας στο blogme.gr, έναν δικτυακό τόπο που παρέχει υπηρεσίες ταξινόμησης και εύρεσης ελληνικών ιστολογίων.
Ο δημιουργός του blogme.gr, Αντώνης Τσιπρόπουλος, συνελήφθη το καλοκαίρι, έπειτα από καταγγελία ότι ο δικτυακός τόπος του παρείχε πρόσβαση σε ανεξάρτητο ιστολόγιο που περιείχε δυσφημιστικό υλικό. Το υλικό αυτό εμφανιζόταν στο ιστολόγιο FunEL και σχολίαζε γνωστό τηλεοπτικό πρόσωπο(....)Ο κ. Τσιπρόπουλος, που φόρεσε χειροπέδες, πέρασε τη νύχτα στην ασφάλεια και πρόκειται να προσαχθεί σε δίκη, διαμαρτύρεται ότι η σύλληψή του είναι παράλογη, δεδομένου ότι ο ίδιος δεν μπορεί να ελέγχει τα γραφόμενα σε ιστοσελίδες τρίτων ούτε να θεωρείται υπεύθυνος για αυτά.
Όπως σχολιάζει το The Register, η σύλληψη δεν θα μπορούσε να συμβεί σε πιο ακατάλληλη στιγμή, καθώς η Αθήνα φιλοξενεί αυτές τις ημέρες το πρώτο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Διακυβέρνηση του Διαδικτύου(....)Μόλις πριν από λίγες ημέρες, η Διεθνής Αμνηστία, η οποία επίσης μετέχει στο Φόρουμ, απηύθυνε «Έκκληση προς τους Bloggers», ζητώντας τους να συνδεθούν και να υπεραμυνθούν της ελευθερίας της έκφρασης στο Διαδίκτυο.
Οι εκκλήσεις αυτού του είδους συνήθως αφορούν καθεστώτα όπως του Ιράν και της Κίνας.''
Ρε είστε καλά? Πάτε καλά? Επικοινωνείτε? Νιώθετε? Γιατί δεν πάτε να συλλάβετε και τους ιδιοκτήτες του Youtube που κάνει host όλα τα video απο τους FunEl? Για την ιστορία το δημοφιλές τηλεοπτικό πρόσωπο είναι ο κύριος Λιακόπουλος και δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε πολύ για τον καταγγέλοντα.
Ξεκινήστε μια επιχείρηση σκούπα και συλλάβετε: Όλους του συντελεστές των εκάστοτε επιθεωρήσεων, τους συντελεστές σατυρικών εκπομπών, Λαζόπουλους Αναστασιάδηδες, Μιτσικωσταίους και Σεφερλήδες. Για να μη πώ να καταδικάσετε ερήμην μετα θάνατον τον Ψαθά για να τελειώνουμε και κρεμάστε τον μαζί με τον Πιατά που έπαιξε Όρνιθες μια που δύσκολα θα βρείτε τον Αριστοφάνη. Ρε πάρτε το χαμπάρι, το Internet είναι και τέχνη και μέσο επικοινωνίας και μέσο ενημέρωσης. Δεν λογοκρίνεται με τον ίδιο τρόπο που δεν λογοκρίνει κανείς όλους τους προαναφερθέντες. Βλαχοτάγαρα του κερατά. Ακούς Λιακόπουλε? Φαντασμένε τύπε που ένιωσες παρεξηγημένος απο σατυρικά clips και έτρεξες να καλύψεις την αξιοπρέπεια που δεν έχεις κυνηγώντας μάγισσες.Ζώα, απόγονοι της χείριστης βλακείας που μου θέλετε να νιώθετε οτι είστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Σκατά στα μούτρα σας ρε χαμένα κορμιά.
Ξυπνήστε ρε! Ζωντανά έ ζωντανα...
Παραληρήματα...
Παραλήρημα #1Πιάνω τηλεκοντρόλ για να πατήσωκουμπιά να δώ πως θα ναι η ζωή μουαυτο όμως που ξέχασα να κάνωείναι να βάλω μπαταρίες στη μορφή μου
Παραλήρημα #2Λογάκια και λεξούλες όλοι λέμεμα μέσα μας κρυφτό παίζουν οι σκέψειςκαι είναι δύσκολη η μέρα που χαράζεικαι θα ρωτήσεις το σκοτάδι που αδειάζει:θα ζείς ζωή των άλλων ή δικιά σου;που σταματά για σένα η ελεημοσύνη καισε ποιανού τον ώμο θε να γύρεις;Παραλήρημα #3Χιλιάδες σίδερα βουνά μαρμαρωμένακραυγές αλλόκοτες η σκέψη μου φωνάζειμα σαν θα δώ την ματωμένη την αλήθειαθα ναι αργά τα χρόνια θα χουνε περάσειμονό ποτήρια και μπουκάλια θα χουν μείνεικαι ξεχασμένες απ'΄το χρόνο ευφορίεςπικρά χαμόγελα και δάκρυα όλο μέλιμα εμένα ακόμα θα με τρώνε οι ερινύες
Παραλήρημα #4Όποια αντίρρηση εγκέφαλος κι αν φέρειδύσκολο είναι να κρατήσεις μια πορείακι ας είναι μια στροφή στην άκρη του απείρουέτσι θα μείνεις με όλα εκτός απο απορία
Και Η Λητώ? Πάει στη Δήλο... #4
Μια κοιλάδα γεμάτη υγρασία απλώνεται μέχρι εκεί που η γη ακουμπά τον ουρανό. Στάλες νερού αιωρούνται στο γκρίζο τοπίο και περπατά ανάμεσα τους, μικρό κοριτσάκι με σημάδια στα γόνατα. Κοιτά πάνω και η ματιά της πετάει πέρα απ'τη πάχνη στον ουρανό, γαλάζιος σαν υπόσχεση άνοιξης της χαιδεύει τα βλέφαρα.
-Δεν τελείωνει τίποτα κόρη μου... τίποτα που να μην εχει τελειώσει μέσα σου πρώτα.
Η γιαγιά Λητώ.
Φωνές παντού...
-Τι γλυκό μωρό!
-Λητώ μου καθάρισε σε παρακαλώ το δωμάτιο σου...
-Ο χρόνος τελείωσε μολύβια κάτω.
-Λητώ τον βλέπω, σε κοιτάει...
-Συγχαρητήρια δεσποινίς περάσατε.
-Θα σε αγαπάω πάντα...
-Αγκάλιασε με...
-Τελείωσε, δεν θέλω να κλαίω άλλο...
Αναφιλητά...
____
Άσπροι τοίχοι, ξεφλουδίζουν γύρω απο ράγες αλουμινίου γεμάτες σημάδια απο τα φορεία που περνούν πανω-κάτω, αριστερά-δεξιά. Πίσω απο την κλείστη πόρτα μια τσιριχτή φωνή ακούγεται.
-Ποιός σας είπε να στείλετε το τροχαίο εδώ? Γαμώτη μου δεν εφημερεύω, δεν έχω ορθοπαιδικό, δεν έχω νευροχειρούργο, θέλετε να τη σκοτώσετε την κοπέλα?
Χτύπησε το χέρι της πάνω στο γραφείο με δύναμη. Πόνεσε. Ο πόνος την έκανε να εκσφενδονίσει το ακουστικό ενώ η φωνή απο την άλλη πλευρά της γραμμής δεν σταμάτησε να δικαιολογείται. Σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα και έτρεξε στη γραμματεία.
-Πάρε τηλέφωνο Ελευθεριάδη και Κωστέα και πέστους να έρθουν το συντομότερο δυνατό. Έχουμε περιστατικό. Βγάλε μια ανακοίνωση οτι θέλω τους ασκούμενους στο γραφείο μου τώρα.
Η σειρήνα ακούγεται απο μακριά. Έρχεται.
-Κυρίες κύριοι, ξέρω πώς σήμερα δεν εφημερεύουμε αλλά θα σας ζητήσω να βάλετε τα δυνατά σας. Έχουμε επείγον περιστατικό απο τροχαίο με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και κακώσεις άκρων. Σκεφτείτε οτι θα μπορούσε να είναι η αδερφή σας ή η γυναίκα σας.
Το ασθενοφόρο μόλις έχει σταματήσει μπρόστα απο την είσοδο του νοσοκομείου. Ανοίγει η πόρτα και το φορείο με ένα ξερό ήχο ξεκινά ταξίδι. Στη ζωή ή στο θάνατο?
-Άκρη επείγον περνάει...
Μυρωδία αίματος, βλέφαρα κλειστά σε χρώμα μπλέ, δέρμα σκαμμένο ανακατεμένο με γυαλί.
-Ήρθε το περιστατικό. Καθαρίστε την και ετοιμάστε την για ακτινογραφίες και υπερηχογράφημα. θέλω μέχρι να έρθει ο ορθοπεδικός και ο χειρούργος να έχω θώρακος, άκρων, αξονική και τις αίματος στο γραφείο μου. Καλέστε τους δικούς της.
Το φορείο συνεχίζει το ταξίδι μαζί με τς φωνές. Διάδρομοι, πόρτες, λευκό, γκρίζο, ξεφλουδισμένοι τοίχοι, μάτια γεμίζουν με αγωνία.
-Γιατρέ, έχουμε σφιγμό μα δεν έχουμε αντανακλαστικά...
___
-Γιαγιά αγκάλιασε με...
-Έλα κόρη μου. Τι κάνεις έδω?
-Ήθελα να σε δώ γιαγιά. Να σου μιλήσω. Έχω καιρό να σε δώ. Κλαίω πολύ γιαγιά μου.
-Γιατί κόρη μου? Τι σε πονάει ψυχή μου? Μη μου στεναχωριέσαι. Περνάνε όλα κόρη μου. Δεν πρέπει να σε δούν έδω. Θα σε κρατήσουν παιδί μου. Και δεν κάνει ακόμα.
Η εικόνα της έγινε μικρά κομμάτια που φυλακίστηκαν στις στάλες του νερού. Δεν αιωρούνταν πια. Γεννιόντουσαν στο χώμα και ανέβαιναν πρός τον ουρανό. Συνέχιζε να περπατά. Κοίταξε γύρω της και απλωσε το χέρι. Οι στάλες το διαπερνούσαν και συνέχιζαν την πορεία τους προς τα πάνω. Σταμάτησε να περπατά. Στάθηκε αποσβολωμένη να κοιτά. Μπροστά. ένα θεόρατο δέντρο έκλεινε το μονοπάτι της. Γυμνά κλαδιά, κακή σκία που πονούσε τα μάτια της. Σωριάστηκε στο χώμα και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της. Γλιστρούσαν απο τα τσίνορα της και ακολουθούσαν τις στάλες. Προς τα πάνω.
___
-Τον ορό στο δωμάτιο των επειγόντων παρακαλώ.
Στη γραμματεία μπροστά ένας νοσηλευτής με τον ορό στο χέρι παίρνει τις οδηγίες του. Παραδίπλα συνοδοί ασθενών ψιθυρίζουν.
-Την είδες τη κοπέλα?
-Ναι άστα. Περιμένουν τους γιατρούς να τη βάλουν χειρουργείο. Και πόσο νέα, πόσο όμορφη. Κρίμα το κορίτσι. Μακάρι να πάνε όλα καλά.
-Κάτι πήρε το αυτί μου οτι είναι σε κώμα.
-Δύσκολη κατάσταση. Μακριά απο μας.
Στο βάθος του διαδρόμου μια φιγούρα φάνηκε να πλησιάζει. Περπατούσε γρήγορα και η σιωπηλή κραυγή που έβγαζε χτυπούσε τους τοίχους σαν τα φορεία που έκαναν σημάδια στις αλουμινένιες ράγες.
Το αίμα ήταν ακόμα παγωμένο και το λευκό είχε γίνει ένα πια με το δέρμα του...
Και Η Λητώ? Πάει στη Δήλο... #3
Ίσως ο Vivaldi να είχε αρνηθεί κατηγορηματικά να παραχωρήσει ένα απο τα μελλοντικά γνωστότερα έργα του σε σουηδό κατασκευαστή κινητών τηλεφώνων, αν ήξερε πως η ματαιοδοξία των ανθρώπων του μέλλοντος θα στρίμωχνε 4 ολόκληρες εποχές σε ένα πλαστικό κουτάκι 3 επι 7 πόντους. Ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε απο το ζαλισμένο ακόμα λόγω της χθεσινής νύχτας μυαλό του Κωνσταντίνου όταν ακουσε τον γνώριμο ήχο μέσα στον ύπνο του.
-Κωνσταντίνε καλημέρα έχουμε πρόβλημα...
-Και να μην είχατε με τη βαρβαρότητα που με ξυπνάτε θα αποκτούσατε. Τι συμβαίνει?
-Βλέπουμε στο σύστημα ένα σταθμό βάσης να έχει ασυνήθιστες διακυμάνσεις στην ισχύ του. Πρέπει να υπάρχει πρόβλημα με το τροφοδοτικό λόγω βροχής. Πρέπει κάποιος να το δεί.
- Αν έπρεπε κάποιος να το δεί δεν θα με παίρνατε τηλέφωνο, θα παίρνατε τον κάποιο...τέσπα. Βρέχει?
-Ναι ρίχνει μερικές καρέκλες. Σημειώνεις διεύθυνση να πάς?
-Πού να τη σημειώσω στο σεντόνι? Στείλτο mail, θα αφήσω τη μηχανή και θα κινηθώ με το αμάξι λόγω βροχής οπότε θα το δώ στο lap μου. Και στείλε μου και τα χαρακτηριστικά του σταθμού.
-Οκ... και Κωνσταντίνε μην το αργήσεις pls γιατί ήδη έχουμε παραπόνα για την κάλυψη της περιοχής.
-Ναι ναι σε δέκα θα είμαι στο δρόμο. Ποιό μάτι μου πετάει?
-Το αριστερό...
-Το δεξί, μόνος μου θα το δώ...Τα λέμε μετά.
Όταν ήταν μικρός του άρεσε να διαλύει οτι παιχνίδι που του έφερναν να βλέπει τι έχει μέσα. Είχε πάντα έφεση σε κάθε τι τεχνολογικό και σίγουρα δεν θα σταματουσε εκεί που οι αλλοι έλεγαν είναι αδύνατο. Μαζί της σταμάτησε. Φοβήθηκε. Δεν ήταν το ίδιο. Δεν είχε manual να διαβάσει. Κανείς δεν του εξήγησε ποτέ πως δουλεύουν τα κυκλώματα και τα παράτησε, χωρίς να ξέρει αν το ήθελε η όχι.
Ήπιε μια γουλιά καφέ απο την κανάτα της καφετιέρας, κράτησε στο στόμα δαγκώνοντας ένα απο τα αγαπημένα του κρουασίνια που τρώγονται και μέρες μετα, και βάζοντας την τσάντα του laptop στον ωμο άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο διάδρομο.
Οι δρόμοι είχαν κίνηση αλλα δεν τον ένοιαζε, του άρεσε να είναι έξω περισσότερο απο το να κάθεται σε ένα γραφείο. Γέμιζε τα μάτια και το μυαλό του με διερχόμενα αυτοκίνητα και περαστικούς, παρατηρούσε τις γυναίκες να βάφονται στα φαναριά περιμένοντας τις ορδές των παγιδευμένων να προχωρήσουν, και ακουγε ραδιόφωνο με τις ώρες. Κατα τ'άλλα υποστηρίζε το δίκτυο μεγάλης εταιρίας κινητής τηλεφωνίας κάνοντας άπειρα χιλιόμετρα καθημερινά.
Η βροχή είχε κάνει τους δρόμους να γλιστράνε σαν παγοδρόμιο σε κάποια βόρεια χώρα, και δεν θα ήθελε να βρεθεί sticker σε καμια κολώνα προσπαθώντας να κατεβάσει το mail με τις πληροφορίες που χρειαζόταν. Άναψε alarm και έκανε δεξιά λίγο πρίν τη διασταύρωση στον παράδρομο για να είναι πιο ασφαλής.
Το φανάρι για ένα περίεργο λόγο δεν είχε αυτοκίνητα και με την άκρη του ματιού του έπιασε μια ασημί μορφή να μεγαλώνει αλλόκοτα γρήγορα κατηφορίζοντας...
-Μα τι κάνει, πώς πάει έτσι είναι κόκκινο!
Στη διασταύρωση ο κάθετος δρόμος είχε αρχίσει να αδειάζει απο όλους όσους περίμεναν υπομονετικά να τον διασχίσουν και ένα jeep βρισκόταν σχεδόν στη μέση του όταν η ασημί μορφή είχε γίνει πλέον ένα διθέσιο που πέρναγε με κόκκινο...
Ο Κωνσταντίνος ένιωσε την κόρη του ματιού του να διαστέλλεται... Το αίμα του πάγωσε και το λευκό αγκάλιασε το δέρμα του καθώς είδε φευγαλέα ένα κόκκινο αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος του τσαλακωμένου διθεσίου...Του είχε πει κάποτε οτι δεν ξέρει τους δρόμους, και της έκανε πλάκα αγοράζοντας της ένα κόκκινο αυτοκόλλητο που έλεγε: ''Don't follow me im lost too''...
Τα Light προιόντα η ασπαρτάμη και τα γεράκια του Πενταγώνου!!!
Και Η Λητώ? Πάει στη Δήλο... #2
Κατέβηκε στη κουζίνα για τον πρώτο καφέ της ημέρας. Σαν τον c3po στο star wars οι κλειδώσεις αρνούνταν να ακολουθήσουν έναν ανθρώπινο ρυθμό, παρόλο που έπρεπε να βιαστεί. Δεν είχε καμία όρεξη ούτε για meetings ούτε για περιέργους για την Ελληνική κουλτούρα γιαπωνέζους. Ένιωθε πολύ ξουρασμένη και μόλις είχε ξυπνήσει.
-Μαλακισμένα μηχανήματα...
Ο καφές γέμισε τον πάγκο και το χαρτί που ξετυλίξε απ' το ρολο ξεκίνησε να εκπληρώσει την αποστολή του αδιαφορώντας για τα προβλήματα της. Όλα την καθυστερούσαν. Πασσάλειψε λίγο το χαμό και με την κούπα μισή απο όσο καφέ έμεινε ανέβηκε τη σκάλα προς αναζήτηση των ρούχων της ημέρας. Το σπίτι αυτό της είχε κάνει μεγάλο καλό όταν έμεινε μόνη της. Πάντα ήθελε να μένει σε μεζονέτα και την νύχτα που είχε κλείσει το σπίτι αυτό είχε κλαψει πολύ. Χωρίς να μπορεί, ακόμα μερικές φορές που το σκέφτεται, να καταλάβει αν ήταν απο χαρά για το σπίτι η απο λύπη για την απουσία του... Άνοιξε τις ντουλάπες έβγαλε το κλασσικό meeting σύνολο το φόρεσε με γρήγορες κινήσεις και πίνοντας μια γουλιά καφέ προχώρησε πρός την τουαλέτα.
Ξεκίνησε μπροστά απ' τον καθρέφτη την καθημερινή ρουτίνα καλλωπισμού. Σκιές, eyeliners lipgloss. Πάγωσε. Στον καθρέφτη είδε το χαμόγελο του να την κοιτάει και να της λέει ''όσο και να προσπαθήσουν όλα αυτα τα άχρηστα πράγματα, τα νικάς πάντα ομορφιά μου''
-Ξεκόλλα επιτέλους θα αργήσεις
Παραμίλησε προσπαθώντας να βγάλει την εικόνα απο το θολωμένο μυαλό της. Ψάχνοντας τα κλειδιά της χτύπησε το κινητό.
-Λητώ έρχεσαι? Οι δικοί σου είναι έδω και περιμένουν στο meeting room. Είναι εδώ και ο Κουμίδης...
-Έρχομαι, είμαι στο δρόμο, σε 15 θα είμαι εκεί.
Ο διευθυντής της ποτέ δεν της είχε πεί τίποτα όταν καθυστερούσε. Τα πρόσεχε τα παιδιά του. Ειδικά αυτά που 'μυρίζονταν' κερδοφόρες συνεργασίες. Κατα ένα περιέργο τρόπο όμως πάντα νόμιζε οτι ήταν στο χείλος της πρώτης κατσάδας της και παντα την έπιανε ένα άγχος που την έκανε να τρέχει σαν τρελή.
Έξω συνέχιζε να ψιχαλίζει, και η σταγόνες της βροχής χτύπαγαν με μανία τα τζάμια του όμορφου διθέσιου της όχι γιατι τις έσπρωχνε μια δυνατή βροχή μα επειδή η ταχύτητα του αυτοκινήτου είχε ξεφύγει χωρίς να το έχει καταλάβει. Σκεφτόταν τι θα πεί στους σχιστομάτηδες αλλα δυσκολευόταν πολύ να συγκεντρωθεί για να καταλήξει σε μια πρόταση δελεαστική για αυτούς και ταυτόχρονα συμφέρουσα για την εταιρία της. Παρατήρησε καθώς σκεφτόταν οτι ο δρόμος ήταν ασυνήθιστα άδειος ενώ ένα φανάρι την εκλιπαρούσε να κουνήσει το αριστρο της πόδι. Ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε και παντού εκτοξεύτηκαν μικρά γυαλιστερά γυαλιά που έγιναν ένα με τη βροχή. Το όμορφο διθέσιο είχε χάσει πια την γυαλάδα του και μια φωνή στο βάθος έκανε επίκληση θεών βλέποντας την εικόνα των τσαλακωμένων μετάλων και του αίματος. Μερικά επιφωνήματα ακούστηκαν απ΄τους περαστικούς και το μόνο που καθρεφτιζόταν στα μάτια της ήταν ένα μπλέ περιστρεφόμενο φώς ενώ η σειρήνα ήταν πολυ αδύναμη να την ξυπνήσει...
Μετά απο καιρό πάλι εδώ...
Μου πήρε καιρό αρκετό, αλλα επέστρεψα στο blogoτεφτέρι μου... Πολλοί οι λόγοι της απουσίας. Όλα καλά εν τέλη (έτσι θέλω να πιστεύω). Αλλαγές επι αλλαγών, νέο σπίτι σε μερικές μέρες, απο την αρχή η δουλειά, γενικώς ένα νέο ξεκίνημα... Όλο αυτό το καιρό τα σκαμπανεβάσματα στην ημερήσια διάταξη, ενώ ο πλανήτης γύρω γαμιέται πατόκορφα. Απο πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει. Ο πόλεμος είναι πάλι δίπλα μας και κανείς δεν δίνει δεκάρα. Δεν ξέρω τι να πρωτοπιάσω και να δώσω στο λιγοστό μυαλό μου να αναλύσει. Μάλλον θα κάνω αυτές τις γραμμές εισαγωγικό σημείωμα για όσα έπονται... Θέλω να δώ τι θα γίνει με τη Λητώ τελικά και επίσης θέλω να φτιάξω ένα βήματα μπροστά - πίσω γιατί το χεσμένο σύμπαν μας κινείται ασύστολα και επι το πλείστον προς τη λάθος κατεύθυνση. Τι διάολο, τι πίνει ρε γαμώτο του? Το καλοκαίρι δε το νιώθω παρα μόνο κοιτώντας το ημερολόγιο. Δεν έχω καταλάβει καλά καλά πώς μπήκε Αύγουστος και έτσι οπως πάει το ίδιο θα λέω τα Χριστούγεννα...
Το μόνο που έχω να πώ είναι οτι όλο αυτο το καιρό με συντροφεύουν στις ακμές-παρακμές-συνεδριάσεις με τον εαυτό μου καθώς τις ατελειώτες ώρες chatting δύο γαμάτα album. Τα προτείνω ανεπιφύλακτα, μην τα χάσετε θα χάσετε, τσακιστειτε να τα πάρετε ASAP!!! To ένα είναι το lights απο τους φίλτατους ανανεωμένους Archive και το άλλο είναι απο τους Massive Attack το 100th Window το οποίο συνεχίζει την massive παράδοση για όσους λογάνε απ΄τα τυπάκια... Λοιπόν αυτά, νεώτερα σύντομα...
Και Η Λητώ? Πάει στη Δήλο... #1
Μαύρο... Ανοίγουν τα μάτια. Ταβάνι. Πορτοκαλί ύφασμα σε σχήμα τετράγωνο σαν φαναράκι για τις χαμένες ψυχές που αφήνουν οι γιαπωνέζοι στο ποτάμι τους, με μπιλίτσες να κρέμονται έτοιμες να γυαλίσουν μόλις ανοίξεις το φώς . Γύρω χρώμα. Μουντό. Έτσι όπως φαίνεται το χρώμα στα μάτια που πάτησαν τα 30. Κοιτάει το ρολόι: 8.24
-Πώ ρε πούστη...
Το τηλέφωνο, πού είναι το κωλοτηλέφωνο? Ένα δυο τρία...δέκα νούμερα...Τουουτ, τουουτ-"Πραϊσλες Ίμπορτς παρακαλώ περιμένετε"...
-Πραϊσλες Ίμπορτς παρακαλώ;
-Έλα Γιωργία καλημέρα, η Λητώ είμαι..
-Καλημέρα Λητούλα. Πώς έτσι νωρίς?
-Εχμμ θα καθυστερήσω καμιά ώρα...Μπορείς σε παρακαλώ να φροντίσεις να είναι έτοιμο το meeting room και η παρουσίαση για τις 12:00; Πραγματικά σήμερα δεν με παίρνει να ξοδέψω μαζί τους περισσότερο χρόνο απ'όσο χρειάζεται.
Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με το χρόνο. Το μόνο που την έκανε να είναι συνεπής κάποιες φόρες ήταν μια φωνή που της φώναζε στα αγγλικά "This is not Greece Mrs Vergidh" 4 φριχτά χρόνια στην Αγγλία και το ασχημόπαπο γινόταν κύκνος..
-Οκ τα λέμε μετά, ευχαριστώ.
Πέταξε το τηλέφωνο στο πάτωμα... το παχύ μπέζ χαλί που είχαν διαλέξει μαζί είχε σώσει πολλές φορές αυτό το ασύρματο απο βέβαιο θάνατο. Έκανε να σηκωθεί μα κάτι μέσα της δεν την άφηνε. Σαν αυτό το κάτι να μην ήθελε να βγεί έξω εκείνη τη μέρα. Στο παράθυρο οι σταγόνες της βροχής έκαναν την πρωινή Αθήνα να μοιάζει με μικρούς κρυστάλλους σε καλειδοσκόπιο. Λάτρευε την πόλη μουντή, μουντή και μουσκεμένη. Την ένιωθε δική της. Αδερφή ψυχή που κλαίει κάθε φθινόπωρο όπως έκλαιγε μέσα της καιρό τώρα. Έκατσε στο κρεβάτι για μερικά λεπτά πιέζοντας τα χέρια στο στρώμα και τα τα πέλματα στο χαλί σωτήρα του ασύρματού της. Πονούσε ακόμα.
4 λεπτά για τον τίτλο...
Και πόσα ακόμα για να ξεκολλήσει το μυαλό...Κλείνουν 27 ώρες χωρίς ύπνο. Δεν είναι η πρώτη φορά. Να γράψω, τί να γράψω, πως να γράψω. Θέλω να γράψω είπα, και αφού ξεκόλλησα απο τον τίτλο άφησα τα δάχτυλά μου να πηγαίνουν. Μου έλειψε το blogoσπιτό μου η αλήθεια είναι. Αλλαγές επι αλλαγών, μπερδέματα επι μπερδεμάτων, προβλήματα πάνω σε άλλα προβλήματα. Ανακατατάξεις. Κάτι ψάχνω. Κάτι μου συμβαίνει. Κάτι πρέπει να κάνω. Κάτι πρέπει να κάνω. Άκου φράση. Λοιπόν σε αυτή τη φράση είχα αφιερώσει ένα ολόκληρο post πριν απο 3 περίπου χρόνια. Το πρώτο μου blog στο pathfinder. Παρόμοια κατάσταση. Ανησυχητικό ίσως. Μετά απο τρία χρόνια και επαναλαμβάνομαι.
Εδώ και μέρες δεν βρίσκω γωνιά του μυαλού μου χωρίς σκόνη, χωρίς ένα σκουπίδι, χωρίς κάτι να τη βρωμίζει. Γράφω μια ανούσια γραμμή και κοιτάω τις παραπάνω να διορθώσω τα ορθογραφικά. Έξω χάραξε και η ζέστη προστίθεται βασανιστικά στο όλο μπέρδεμα. Το γατί κοιμάται πανω στο ακατάστατο και σκονισμένο γραφείο. Η τηλεόραση εχει ντοκυμαντέρ και ανταγωνίζεται με το παράθυρο ποιός θα κλέψει περισότερα βλέμματα οταν διακόπτω την γραφή των ανούσιων αυτών γραμμών. Ανούσιες? Όχι. Εγώ ξέρω τη σημασία τους. Όπως ξέρω τη σημασία πολλών πραγμάτων. Κάποιες σημασίες τις αγνοώ σκόπιμα. Κάποιες μου τις επαναλαμβάνω σε μια ιδιότυπη πλύση εγκεφαλού. Μήπως και τις χωνέψω, μήπως και κάνω ειρήνη με αυτές.
Ειρήνη, ειρήνη με μένα ξανά.
Κενό...
Δεν έχω να πώ τίποτα...ακόμα.
Για τα λεφτά τα κάνεις όλα...
Ωραία λοιπόν, ας μιλήσουμε για το χρήμα. Για την επίδρασή του στη ψυχολογία. Όχι αλλάζω γνώμη. Δεν γουστάρω. Δεν το γουστάρω το χρήμα. Μου τη δίνει η δύναμη που του έχουμε δώσει να αλλάζει μυαλά διαθέσεις και ψυχολογίες. Μου τη δίνει η ανασφάλεια που δημιουργεί η ελλειψή του. Με ενοχλεί που το έχουμε κάνει τόσο δυνατό να δίνει αξία σε ανάξιους και νόημα σε ανοησίες. Αντι όλης αυτής της βλακείας που το περιβάλλει εγώ θα παραθέσω στίχους (πρωτοτυπείς ρε μεγάλε). Αγαπημένοι Floyd μίλησαν για αυτό κάποτε. Αυτά για σήμερα. Στο επαναπλεικτρολογείν.
"Money"
Money, get away
Get a good job with more pay and your O.K.
Money it's a gas
Grab that cash with both hands and make a stash
New car, caviar, four star daydream,
Think I'll buy me a football team
Money get back
I'm all right Jack keep your hands off my stack.
Money it's a hit
Don't give me that do goody good bullshit
I'm in the hi-fidelity first class traveling set
And I think I need a Lear jet
Money it's a crime
Share it fairly but don't take a slice of my pie
Money so they say
Is the root of all evil today
But if you ask for a rise it's no surprise that they're
giving none away
"HuHuh! I was in the right!"
"Yes, absolutely in the right!"
"I certainly was in the right!"
"You was definitely in the right. That geezer was cruising for a bruising!"
"Yeah!"
"Why does anyone do anything?"
"I don't know, I was really drunk at the time!"
"I was just telling him, he couldn't get into number 2. He was asking
why he wasn't coming up on freely, after I was yelling and
screaming and telling him why he wasn't coming up on freely.
It came as a heavy blow, but we sorted the matter out"
Βήματα μπροστά και βήματα πίσω...#2
ΒΗΜΑΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ - Ένα πρώτο χτύπημα στη μάστιγα του καρκίνου γενικώς και του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας ειδικώς με το νέο φάρμακο που προλαμβάνει την εμφάνιση του κατα 99%! Άντε και στις υπόλοιπες μορφές πίσω και σας φάγαμε!
- Ξεκίνησε το Μουντιάλ..ΟΕΟ!
- Ξεκίνησε η έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο. Ξήλωμα round 2!
- Αγγλική εταιρία αναζητά έλληνες Γιατρούς για πρόσληψη σε βρετανικά νοσοκομεία θεωρώντας τους απο τους καλύτερους στο κόσμο. Greeks save the queen!
- Η ΑΕΚ πήρε προπονηταρά! Φόρτσα ένωση!
- Τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ. Η όαση του ντοκυμανταιροφάγου! Έχω μάθημα κάθε μέρα!
ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ- Οι αναλύσεις περι παιδικής εγκληματικότητας με αφορμή την τραγική ιστορία του νεαρού Άλεξ. Πόσες φορές θα ακούσουμε ακόμα για τους τσαμπουκάδες των θερμόαιμων πιτσιρικάδων?
- Ξεκίνησε το μουντιάλ και η Έλληνες διεθνείς απουσιάζουν. Πρωταθλητές του ...καναπέ.
- Το γλύψιμο της τουρκιάς μπάς και μπεί στην Ε.Ε. Κάνε μου λιγάκι φρρρ καταπληκτική Μητσοτακοκόρη!
- Καθηγητής του ΕΜΠ που είχε προσκληθεί απο το ΝΥU ως ομιλητής σε ακαδημαικό συνέδρειο ανακρίθηκε απο το FBI και δεν του επετράπει η είσοδος στις ΗΠΑ λόγω φρονήματος! Φήμες που λένε οτι διακινούσε την απαγορευμένη στις ΗΠΑ ουσία "Ελευθερία του λόγου" ελέγχονται ώς ανακριβείς.
- Οι φύλακες του κορυδαλλού νόμιζαν οτι στο ελικόπτερο ήταν ο υπουργός δημοσίας τάξης σε αιφνιδιαστικό έλεγχο. Ραν ταν πλάν εσύ τι λές?
Ζαρκάουι καπούτ, πετρέλαιο έπεσε, βρείτε βαρβάρους στοπ...
Το φάγανε και αυτό το παιδί τους. Τόσα χρόνια το θρέφανε, το ταίζανε το ποτίζανε του δίνανε παιχνιδάκια να παίζει και τώρα με μια σκατιά εξ ουρανού καπούτ. Λέει ο πλανητάρχ(ιδ)ης: «Τώρα ο Ζαρκάουι βρήκε το τέλος του και αυτός ο βίαιος άνδρας δεν θα δολοφονήσει ποτέ ξανά» . Τι λες ρε καραγκιοζάκο, γαμημένο υποχείριο των πολυεθνικών πετρελαιοδικτατόρων, υποστηρικτών της παγκόσμιας μαλακίας? Γιατι δεν μας λές τι θα κάνετε με τον Αχμαντινετζάντ τώρα που έπεσε το πετρελαίο μετά το θάνατο του Ζαρκάουι? Δε λέει όμως. Το μόνο που λέει στους μπιφτεκοθρεμμένους υπηκόους του είναι το εξής κορυφαίο: «Έχουμε σκληρές ημέρες μπροστά μας στο Ιράκ και θα απαιτηθεί η συνέχιση της υπομονής του αμερικανικού λαού» Δηλαδή αδαή υποτελή λαέ που ξεσκίζω καθημερινά θα σας διαλύσω μέχρι τέλους, δεν θα πάρετε ανάσα ρε. Και ο μαλάκας ο λαός του οποίου η νεολαία δεν ξέρει που είναι το Ιράκ και το Ιράν στο χάρτη (μελέτη δημοσιευμένη στο cnn.com) λέει yes master να ξυριστούμε? να φαμε λάδι και να έρθουμε βράδυ? Εξάλλου το λάδι το χρειάζονται ούτως ή άλλως γιατί μετα την έγκριση του patriots΄ act πρέπει να γλιστράει η κάμερα...
xcuse my french ah?
666 δε ναμπερ οφ δε μπιστ
666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666
666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666
666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666
666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666
666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666
666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666
666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666
666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666
666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666
666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666 666
Σκατά...Τίποτα δεν γίνεται...
Πάλι μαλακίες μας είπαν...
297 σελίδες...
Έστριψα ένα τσιγάρο, εκλείσα pc, τηλεόραση, έβαλα ένα ποτήρι δροσερό Μοσχοφίλερο και ετοιμάστηκα για τη βουτιά. Πήρα απόφαση να χαθώ μέσα σε ιστορίες γραμμένες σε σελίδες που ακόμα μύριζαν τυπογραφείο. Κοιτάω το ράφι. Ένας τίτλος μου κλείνει πονηρά το μάτι "Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα", θυμάμαι πόσο γελάγαμε πέρυσι που το πρότεινε ο Ψαριανός και λέγαμε πρέπει οπωσδήποτε να το πάρουμε γιατί τέτοιες μπρεκροκανάτες και να μην το έχουμε στη συλλογή μας δεν έλεγε. Πότε δεν το πήραμε. Μόνος μου το πήρα. Ξανανοίγω pc. Θέλω βιβλίο ντυμένο με ήχο. Βάζω ένα compilation που έχει τίτλο classicals, ανεβάζω λίγο το volume και ο mozart αρχίζει να κερνάει πιάνα και βιολιά. Ξαναπάω στο ράφι. Παίρνω το βιβλίο, φορτώνομαι με καπνό, χαρτάκια, αναπτήρα, τασάκι, ποτήρι κρασί, και πάω και ξαπλώνω στον καναπέ...Τελευταία σελίδα...τρείς τελευταίες γραμμές. "Συνεχίζει να με κοιτάει επίμονα με τα βαθιά μελαγχολικά μάτια της, και όταν πια ανοίγω τα δικά μου νιώθω τα δάκρυα να κυλούν σιγά σιγα..." Άντε γαμίσου νυχτιάτικα... Το ποτήρι άδειο, τέσσερα πεθαμένα τσιγάρα στο τασάκι, ο Sin κοιμάται ο μισός πάνω μου ο μισός στο καναπέ. Ανάσκελα.
Μεγάλο πράγμα για ένα γάτο, νιώθει ασφάλεια παρέα με τον ταιστή του. Τέλειωσε γρήγορα το ρημάδι το βιβλίο και έχω όρεξη για περισσότερο. Είναι ήδη 3.3ο αλλα δεν θέλω να κοιμηθώ... Μικρός θάνατος και θέλω να ζήσω λίγο ακόμα. Σηκώνομαι, προχωράω προς την κουζίνα, θέλω κι άλλο Μοσχοφίλερο. Με κερνάω το τελευταίο και κατευθύνομαι προς το γραφείο μου. Ποιός έχει σειρά? Ο κύριος Μπεγκμπεντέ "Ο έρωτας κρατάει τρία χρόνια". Χμμ... Τι λές? Για να δώ. Δεν φορτώνομαι με τίποτα, τα πήγα όλα πρίν, πάω και ξαναξαπλώνω στο καναπέ. Κοιτάω γύρω. Το μέρος θέλει μάζεμα. Βαριέμαι. Πίνω μια γουλιά κρασί και ανάβω το τσιγάρο που έστριψα όταν έκατσα στον καναπέ.Τελευταία σελίδα...τρείς τελευταίες γραμμες. "Φιληθήκαμε αργά, με τα χέρια ενωμένα κάτω απ'το πορτοκαλί φεγγάρι, αφουγκραζόμενοι το μέλλον. Κοίταξα το ρολόι μου: έδειχνε 23:59." Ο έρωτας τελικά κρατά τρία χρόνια ή μας δουλεύεις κύριε Μπεγκμπεντέ? Πάει και αυτό. Το compilation είχε ήδη παίξει τρείς τέσσερις φορές, το κρασί εξαφανίστηκε απ' το ποτήρι και τα πεθαμένα τσιγάρα έχουν γίνει εννιά. Κοίταξα το δικό μου ρολόι. 5:35. Πάλι δεν παίζει ύπνος άμεσα. Πρέπει να με κοροιδέψω. Σηκώνομαι σβήνω το φώς και ανάβω ένα ρεσώ. Ξαπλώνω στον καναπέ. Θα έπρεπε να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, σκέφτηκα. Δεν έχω κρεβάτι, με διορθώνω, το πήρε μαζί της ήταν δικό της anywayz, όπως και πολλά απο εδώ... Πρέπει να πάρω ένα...Βαρέθηκα τον καναπέ. Το μεταβατικό μου στάδιο πρέπει να τελειώνει. Το κερί τρεμοπαίζει. Τα μάτια μου αρχίζουν να παίζουν με σχέσεις οθόνης. 16:9 πρώτο πλάνο, το δεύτερο τα μαύρισε όλα. Τα βλέφαρα κουράστηκαν να υγραίνουν τα μάτια επι 297 σελίδες, και αποφάσισαν να κλείσουν. Καλώς τον Μορφέα. Ήρθες να με κεράσεις τον μικρό θάνατο? Ευχαριστώ φίλε, το είχα ανάγκη τώρα. Η σκιά στο τοίχο απ΄το ρεσώ με κοιτά απορημένη...
Ευχαριστώ Μπέτυ που μου πρότεινες Μπεγκμπεντέ...Απολαυστικός...
Εκδρομή στη χώρα της διαφημιστικής πινακίδας
Είναι μια χώρα που λέτε που την κυβερνούν δύο μεγάλοι αρχηγοί. Βέβαια έχει επίσημη εκλεγμένη κυβέρνηση υποτίθεται, αλλά οι δύο μεγάλοι αρχηγοί κάνουν κουμάντο. Ό ένας είναι ο Μάστερχαν και ο άλλος είναι ο Άλμα Μπέης. Αυτοί οι αρχηγοί λοιπόν εξουσιάζουν μεταξύ άλλων και την κωμόπολη που λέγεται Κατεχάκ τσαντήρ. Και έχουν γεμίσει τους δρόμους της με κάτι μεγάλα κομματια ξύλου με σχέδια που τα βάζουν εκεί κάποιοι που βγάζουν πολλά λεφτά για να βγάζουν και κάποιοι άλλοι πολλά λεφτά τα οποία όλοι μαζί τα παίρνουν απο μια παράξενη φυλή που οι επιστήμονες ονομάζουν Homo Consumeris.
Καμία φορά ιθαγενείς απο την φυλή αυτή βλέποντας τα σχεδιάκια αυτά μπερδεύονται και νομίζουν οτι ο γκρεμός είναι γεμάτος απο τσιγάρα, ποτά, ξενυχτάδικα, μαγιώ, αυτοκίνητα, εφημερίδες, καλλυντικά, μπισκότα, μηχανές, παπούτσια, ρολόγια, γυαλιά (ηλίου και οράσεως), και βουτάνε μέσα για να τα βρούνε. Αλλά κατα ένα παράξενο τρόπο σκοτώνονται χωρίς να βρούν ούτε βίδα. Και μετά όλοι στη χώρα αυτή των μεγάλων αρχηγών Μάστερχαν και Άλμα Μπέη λένε οτι τα σχεδιάκια είναι παράνομα και επικύνδινα και η εκλεγμένη κυβέρνηση λέει οτι είναι ευθύνη των δημάρχων του Κατεχάκ τσαντήρ, ενώ η δήμαρχοι λένε οτι δεν έχουν φορτηγά να μαζέψουν τα ξύλινα πράγματα με τα σχεδιάκια.
Οι ιθαγενείς λοιπόν βουτάνε απ' τούς γκρεμούς, ο Μάστερχαν και ο Άλμα Μπέης βγαζουν λεφτά μαζί με τους άλλους που βγάζουν λεφτά, και η χώρα της διαφημιστικής πινακίδας κυβερνάται απο ανίκανους ηλίθιους που τρώνε σουβλάκια στο Μπαϊρακτάρη και κυρύττουν πόλεμο κατά της διαπλοκής...
Σημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι σκόπιμη.
Ρε σοβαρέψου, τριανταρίζεις!
Είχα να δώ τη μάνα μου κανένα χρόνο και βάλε. Έτυχε να τα πούμε αρκετές φορές αυτές τις μέρες λόγω του μικρού μου αδερφού που νοσηλευόταν για εγχείρηση ρουτίνας στην Αθήνα.
-Τι κάνεις?-Καλά. Εσύ?-Καλά. Πώς πάει η δουλειά?-Μια κλαίει μια γελάει. Η δική σου? (Βρωμάει η υπόθεση...Περιμένω την ερώτηση απο στιγμή σε στιγμή)-Γιατί χωρίσατε?-Αχ ρε μάνα και καθυστέρησες. Ε έκανε το κύκλο του, τέλειωσε μη το συζητάμε τώρα.-Και τι θα κάνεις ρε παιδί μου? Τριανταρίζεις κοίτα να σοβαρευτείς.-Εμπρός δεν σ' ακούω πάρε το μηδέν... Μας δουλεύεις μωρέ? Γιατί τώρα τί είμαι γελοίος?-Όχι ρε παιδί μου αλλά τι θα κάνεις τώρα?-Ότι έκανα και πρίν.-Μόνος σου?-Γιατί τι είμαι ΑΜΕΑ?-Τι είναι αυτό?-Άτομο με ειδικές ανάγκες.-Ασ' τις βλακείες ξέρεις τι εννοώ.-Τι εννοείς ρε μάνα?-Ε νά... περνανε τα χρόνια. -Ε καί?-Ε τι σου αρέσει να είσαι μόνος σου?-Μάνα μη με πρήζεις... -Γιατί σε πρήζω? Κοίτα όλοι σε αυτές τις ηλικίες κανονίζουν τη πορειά τους. -Ε και εγώ την πορεία μου κανονίζω. Δηλαδή πρέπει σώνει και ντέ να την κανονίζω με κάποιον? Δηλαδή μόνο και μόνο για την ανασφάλεια της μοναξιάς θα πρέπει να κάνω συνεχώς συμβιβασμούς και παραχωρήσεις στα θέλω μου?-Δεν σε κατάλαβα?-Μπά τίποτα άστο... Με το μπαμπά μίλησες καθόλου?-Τι να πώ εγω με τον πατέρα σου? Μίλησε με το μικρό...-Ε εντάξει αφού μίλησε με το μικρό...-Πάντως σκέφτεσαι επιπόλαια...Ούτε όταν ήσουν 20 χρονών δεν σκεφτόσουν έτσι.-Ε ναί μάλλον επειδή δεν είχα την πείρα σχεδόν άλλης μιας δεκαετίας. Να σου πώ ποιοί χωρίσανε μετά απο 18 χρόνια γάμου με 2 παιδιά? Άμα μου πείς κερδίζεις λουκούμι...- ...
Sunday bloody sunday...
Η μέρα των άλλοτε γέλιων στο καναπέ, μεσημεριανού καφέ, αναδρομής στην εβδομάδα που πέρασε και σχεδιασμού αυτής που έρχεται. Των αστείων και των πειραγμάτων, των ονείρων και των όρκων, των νωχελικών απογευμάτων και των αφρόλουτρων με κεριά. Τώρα είναι μια βαρετή μέρα απο αυτές που παρακαλάω να περάσουν και αναζητώ μυριάδες τρόπους να σκοτώσω τις ώρες τις.
Διαβάζω τις εφημερίδες μου αφού έχω βάλει στη σειρά το φύλο τα ένθετα και τις διαφημίσεις. Η επικαιρότητα δεν μου δίνει τίποτα άξιο λόγου παρά της ίδιες ανοησίες να αναμασούνται απο γραφιάδες που έχουν ήδη στο μυαλό τους την ημέρα που στη θέση της στήλης τους θα γράφεται το ''ο Κ.Μ. κάνει χρήση της ετήσιας άδειας του''. Ελλάδα-Τουρκία, ένταση, Χάγη, Eurovision (μα ακόμα να βαρεθείτε?), Καραχασάν, Πλατεία Αριστοτελους, Το νέο ΠΑΣΟΚ (χαχαχαχαχ), η κυβέρνηση και τα αντανακλαστικά της (χαχαχαχαχ ξανά), τα επιτόκια, Ιράν, Μουντιάλ... Σας βαρέθηκα, η ήδη βαρετή Κυριακή μου έρπεται πάνω στα κουφάρια των δια-σταυρωμένων αντιγραφών πληροφορίας σας...
No love no glory... Είδα το closer. Δεν το είχα δεί. Θα μου το έλεγαν οι δακρυγόνοι αδένες μου διαφορετικά...Go on Sunday, get out of my face...
Μπεγκμπεντέ, Μπουσκάλια, Μαμαλούκας και λοιποί σύντροφοι!
Τι χαρά! Βόλτα στη πόλη, ουζάκι κάτω απ' την Aκρόπολη και ναι επιτέλους βιβλία! Να τα πάρεις όλα να τα ανοίξεις να τα μυρίσεις να τα πίεις λαίμαργα μέχρι τελευταίας λέξης. Απο κιόσκι σε κιόσκι να μετράς να ανοίγεις να ξεφυλλίζεις, αυτά τα λεφτά τα ήθελα για άλλο πράγμα γαμώτη μου, πάρτο τώρα και σκάσε τόσο καιρό το ήθελες κόφτη τη μουρμούρα. Α κοίτα και αυτό τι κορυφαίο! Ινδιάνοι πορτραίτα εικόνες για τη γη, να και το αλκοόλ, υπάρχει ελπίδα άραγε όσο υπάρχει αυτό? Και να ζώ και να αγαπώ και να μαθαίνω? Τί είναι αυτό που κάνει 15,99 άτιμη βιομηχανία της διαφήμισης? Μόνο τρία χρόνια κρατάει ο έρωτας? Και αυτός πώς έγινε βλάκας? Ααα και design τον 21ο αιώνα και διαφημίσεις 40's -60's και δωράκι για τον βιβλιοφάγο πελάτη μας...Ουυφφφ...Θέλω κι άλλα, πόσα γράμματα έχει ο διάβολος στο αλφαβητάρι του? Γιατί έκλαψε ο νίτσε? Σκάσε και προχώρα τώρα, οτι ξόδεψες ξόδεψες ασε έχει και Κάφκα η Κυριακάτικη...
