Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

Νεκρή ψυχή...



Άσπρο μάγουλο ακουμπάει στο παγωμένο μωσαϊκό, μάτια ανοιχτά ακόμα υγρά απο λυγμούς μα ακίνητα και βουλιαγμένα σε βλέμμα ψυχρό σαν πάγος ξεχασμένου παλιού ψύκτη. Χέρι απλωμένο στο άπειρο, κάτι αναζητούσε πρίν ξεψυχήσει. Γυμνό κορμί, πόδια ελαφρά λυγισμένα, αμυχές στα χέρια. Ο χώρος άδειος, κανένα ίχνος απο τίποτα που μπορεί να ήταν εκεί στο παρελθόν, μόνο ένα κορμί να πιέζει με το βάρος του το πάτωμα η μόνη σχέση στο κάδρο. Έξω απο το παράθυρο φώτα διάφορα και στολίδια. Βιτρίνες και φωνές. Άρχισε να μυρίζει ψεύτικες γιορτές. Ψέμματα λες είναι? Ζεί ή είναι οι γιορτές? Είναι υγρά τα μάτια δε λέω αλλά δεν τρέχουν άλλο. Πέθανε τότε. Όχι πολύ. Για λίγο η ψυχή του. Καληνύχτα.




6 Comments:

At 8:08 μ.μ., Blogger Adomiel said...

Τι θα μπορούσε να κάνει την ψυχή του να πεθάνει για λίγο;

 
At 8:46 π.μ., Blogger guerriero_da_luz said...

Τι κάνει τις ζωές μας μερικές φορές να μπαίνουν σε κύκλους μικρών θανάτων?

 
At 10:50 π.μ., Blogger Sardonian said...

Άσπρο μάγουλο ακουμπά το παγωμένο χέρι, μάτια ανοιχτά ακόμα υγρά απο λυγμούς μα ακίνητα και βουλιαγμένα σε βλέμμα ψυχρό σαν πάγος ξεχασμένου παλιού ψύκτη. Χέρι απλωμένο στο άπειρο, κάτι θ'αναζητούσε. Γυμνό κορμί με αμυχές. Ο χώρος γεμάτος ίχνη από κάτι που ήταν κάποτε εκεί. Κι ένα κορμί να πιέζει με το βάρος του τον τοίχο. Άλλη μια σχέση στο κάδρο; Έξω απο το παράθυρο βιτρίνες και φωνές. Άρχισαν οι ψεύτικες γιορτές. Αλήθεια θα'ναι. Τις έζησε τούτες τις γιορτές σε μια στιγμή. Είναι υγρά τα μάτια δε λέω αλλά δεν τρέχουν άλλο. Πέθανε για λίγο μόνο η ψυχή του.
Βλέπεις;

 
At 6:54 μ.μ., Blogger Adomiel said...

Δεν ξέρω τι είναι οι κύκλοι μικρών θανάτων...! Ξέρω τι είναι ο θάνατος του άλλου... Για μένα! Αυτό εννοείς;

 
At 8:18 μ.μ., Blogger guerriero_da_luz said...

sardonian..με διασκεύασες... :P

adomiel μιλάω για τους κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν μέσα μας...κάποιες φορές ώς δείγματα προόδου και άλλες επώδυνα οδηγώντας μας σε απέραντη θλίψη...σαν του θάνατου ενα πράγμα..

 
At 10:25 μ.μ., Blogger Adomiel said...

Το σαν του θανάτου είναι μεγάλη κουβέντα... τίποτα δεν είναι "σαν του θανάτου" παρά μόνο ο θάνατος... λέω εγώ βέβαια... ίσως και να κάνω λάθος...

Εξάλλου και την "απέραντη θλίψη" μόνο ως μεταφορά μπορώ να την εκλάβω... ευτυχώς έχει πάντα όρια... κοντινά ή μακρυνά αλλά όρια...

Και επειδή δε "βλέπω" να σε πείθω, αυτή τη φορά δε θα ζητήσω τη συνέχεια της "Λητούς" (σ.σ. έκπληξη... :-))! Μη πιάσουμε και πάτο...!

Τι θα έλεγες να γράψεις μια μικρή ιστοριούλα για το Ρούντολφ; :-)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home