Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007

Κάνε με να νιώσω οτι το πίνω


Παραπλανεί κρεμμάμενο σαν βαβυλώνιο άνθος. Το κοιτάς να γυαλίζει κάτω απο τον ζωοφόρο ήλιο και η σκέψη σου πλανάται σε ρουμπινένιους χυμούς που κυματίζουν στο διάφανο του ποτηριού. Μοσχοφίλερο. Ευγενής γόνος της οικογένειας φιλεριών απο τη Μαντινεία, έχει ξεχωρίσει απο τα αδέλφια του. Μόνο που το ρουμπίνι που περιμένεις να χαιδέψει το ποτήρι σου ποτέ δεν θα έρθει. Αντί για αυτό θα το πλυμμηρίσει ένα χρυσαφένιο κύμα καλοκαιρινής φρεσκάδας δίπλα στη μπουνάτσα της θάλασσας. Το μοσχοφίλερο έχει κουκούλι σχεδόν κόκκινο, σάρκα που το ψέμμα της στα χέρια του καλού τεχνίτη δ
ίνει μια αναπάντεχη ηδονή σε διψασμένους για σκέρτσα ουρανίσκους. Θέλει την ψύχρα να δώσει τα αρώματα του και θα το κακομεταχειριστεί κανείς να το αφήσει να ζεσταθεί παράπανω απο τους 12 βαθμούς.


Είναι νευρικό σαν πουλάρι που παιχνιδίζει στους αγρούς. Μόλις ο φελλός το αφήσει ελεύθερο να καλπάσει, ο αεράς θα γεμίσει απο φρούτα ζουμερά ντυμένα με δροσοσταλίδες. Κάνει τη μύτη να βλέπει ότι τα μάτια ζηλεύουν και τους κάλυκες της γλώσσας να αδημονούν να νιώσουν το τσίμπημα του. Σαν η πρώτη γουλιά τσαχπινιάς τριγυρίσει το στόμα ένας μαγικός μηχανισμός θα υποτάξει τα μάτια να κλείσουν. Ο σαγηνευτικός χυμός του μοσχοφίλερου καταφέρνει να βγάλει τα γκέμια απ τη γεύση και την αφήνει να χορέψει τρελά σαν ένα μικρό παιδί που κοροιδεύει όλα όσα οι μεγάλοι φοβούνται.

Το γλέντι ξεκίνησε.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007

Πόσα καρπούζια κάτω απο πόσες μασχάλες?


Πάει ο Πρόεδρος-Διευθύνων Σύμβουλος-Άνκορμαν... Είπα να ασχοληθώ λίγο με την τιβί σήμερις, έτσι κάτι τις πιο ανάλαφρο πιο τρέντυ ρε πουλάκι μου... Σύμφωνα με όσα διάβασα στο πάντα έγκυρο και πολύ media-ενημερωτικό medianews.gr o Νικολάκιος έπεσε στην τρύπα των 50 μυρίων ευρώ που άνοιξε με τον κολλητό του το Χρήστο. Έμ δεν ήξερες δεν ρώταγες? Δημοσιογράφος πράμα τι πας να μου κάνεις το μανατζέρι? Αφού θα γίνει η πατάτα. Χώρια του ότι βρε Νίκο μου, 350 νοματαίοι δεν έχουν καλή αναλογία με 3 βίντεα και 5 παράθυρα. Γιατί πώς να το κάνουμε τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι δεν δικαιολογούνται εκτός και αν θες να γίνεις το CNN UNAN , που βέβαια με τόσα ψυχαγωγικά δεν είσαι.
Αμ το άλλο? Και πρόεδρας και διευθύνων σύμβουλας και επικεφαλής ενημερωτικού και παρουσιαστής, μιλάμε για πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη. Πόλλα τα καρπούζια για δύο μασχάλες αγαπητέ σόρρυ κιόλας έ? Ακόμα και για τις μοσχομυρίζουσες έμπειρες τριμμαρισμένες που διαθέτεις. Γιατί τι να πρωτοκάνεις ρε παιδί μου. Να κάνεις επιλογή θεμάτων, να φτιάξεις πάνελ, να ελέγξεις και να εγκρίνεις εκπομπές, να βρείς ονόματα, να τσακωθείς, να καταρτίσεις πλάνο ανάπτυξης, να εγκρίνεις ισολογισμούς, να δείς ταμιακές ροές, να κάνεις pr με τις διαφημιστικές και τα mediashops, πώ πώ μόνο που τα έγραψα κουράστηκα...
Έτσι λοιπόν το απίστευτο με ΑLPHA κεφαλαίο οξύμωρο της ελληνικής τηλεόρασης έφτασε σε ένα τραγικό τέλος μια που η βασίλισσα Ισαβέλλα του βασιλείου της Ιντεραμερικίας έκοψε τα φτερά του δεινού μα ριψοκίνδυνου καναλοπόρου Χατζηκολόμβου πρίν ανακαλύψει την τηλεοπτική Νέα Γή.

Και μένει το μεγάλο ερώτημα. Και μετά?
Σε ποιό μανάβικο θα πάει να γυμνάσει τις μασχάλες του ο Νικολής?

Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007

Ποιά είναι αυτή η δύναμη?

Σκηνή Πρώτη

Μαρασλή και Βασ. Σοφίας 4 παρα κάτι πρωί.. Έχω ενα παλιό σκούτερ που το εκβιάζω να ρουφάει της πόλης τα χιλιόμετρα . Είναι πολύ βολικό. Περιμένω το φανάρι να μου πεί να ανοίξω το γκάζι. Κοιτάω στον καθρέφτη. Βλέπω ένα ασημί ΤΤ πίσω μου. Ώρα κινδύνου σκέφτομαι και σχεδιάζω μια πορεία τέτοια για να καταλήξω στην ασφάλεια της δεξιάς λωρίδας. Το πράσινο έρχεται, και ανοίγω το γκάζι κατευθύνοντας το γέρικο σκούτερ μου προς τα δεξιά. Ξαφνικά ακούω ένα δυνατό κορνάρισμα. Χαλασμός. Τρόμαξα. Το ασημί ΤΤ έρχεται απο δεξιά μου και στριμώχνεται ανάμεσα σε μένα και το κράσπεδο. Είμαστε μόνοι μας στο δρόμο. Χώρος άπλετος. Κόβω απότομα αριστερά και με προσπερνάει με τη φούρια του ψυχολογικά συμπλεγματικού. Ένα χέρι υψώνεται με σκόρπια δάχτυλα στην κλασσική χειρονομία και στον ψυχρό αθηναϊκό αέρα ακούγεται ένα 'Αντε ρε μαλάκα'... Αναρωτιέμαι αν είχαμε τον ίδιο ΚΟΚ όταν παίρναμε το δίπλωμα. Αμφίβολο σκέφτομαι. Προλαβαίνω τον εν λόγω δημόσιο κίνδυνο στο επόμενο φαναρι. Πάω δίπλα, κλειστό παράθυρο. Κοιτάω απορημένος. Νεαρά όχι νεότερη απο 30, ένα μαύρο φουλάρι αγκαλιάζει το λαιμό της. Βλέμμα γεμάτο αποδοκιμασία να με παρατηρεί.
-Συγνώμη εγώ σε έβρισα?
Ερώτηση ηλιθίου. Παράθυρο κλειστό. Το πρόσωπο της νεαράς μορφάζει. Κάτι λεεί, δεν καταλαβαίνω τι. Επαναλαμβάνω.
-Συγνώμη λέω, εγώ σε έβρισα?
Καμία απόκριση, το βλέμμα συνεχίζει να φορτώνει αποδοκιμασία και το χέρι τεντώνεται σε μια αει χάσου χειρονομία. Πράσινο και με ένα πάτημα του γκαζιού ο δημόσιος κίνδυνος εξαφανίζεται. Με χάλασε.

Σκηνή Δεύτερη.

Δάφνη, Everest. Κάθομαι στο τραπεζάκι και απολαμβάνω το αγαπημένο μου γρήγορο. Κοτοπουλάκι, iceberg διπλο τυρί, μαγεία μετα απο μερικά jack. Χαζεύω ενα αυτοκίνητο που σταματά εκει δίπλα. Αλάρμ. Βγαίνουν δύο κοπελιές και ένα αγόρι, στα 23 γύρω θα ήταν η παρέα. Αστειεύονται και γελάνε, πάνε να πάρουν τα δικά τους αγαπημένα γρήγορα. Μερικά δευτερόλεπτα μετά ένας μακρόστενος όγκος μπλέ και άσπρος με ρόδες, λεωφορείο άδειο εκτός υπηρεσίας, πάει να πάρει τη στροφή. Δεν χωράει. Το εμποδίζει το αυτοκίνητο της παρέας που μερικά δευτερόλεπτα πρίν πέρναγε μπροστά μου γελώντας. Κόρνα εκκωφαντική. Η κοπελιά κοιτάει απο τα everest. Τρέχει. Ο οδηγός του λεωφορείου έχει ένα πρόσωπο γκρίζο σκυθρωπό, όχι λυπημένο μα ξεχειλίζει άρνηση.
-Μπορείτε να κάνετε λίγο πίσω γιατι δεν χωράω να το κινήσω?
Ρωτάει η κοπέλα. Ο δρόμος άδειος πίσω απο το λεωφορείο. Το σκυθρωπό προσωπο κάνει ένα νόημα κάνοντας εκφραση την άρνηση που ξεχείλιζε. Απίθανο. Η κοπελιά σε απόγνωση. Μπαίνει στο αυτοκίνητο της, τρίβει το λάστιχο στο κράσπεδο και καβαλάει το πεζοδρόμιο προσπαθώντας να κάνει χώρο. Με ένα πάτημα του γκαζιού το σκυθρωπό πρόσωπο και ο όγκος που κυβερνούσε εξαφανίζεται.

Τελευταία μπουκιά απο το αγαπημένο μου γρήγορο. Αναρωτιέμαι ποιά είναι αυτή η δύναμη που κάνει αυτούς τους ανθρώπους τόσο στριφνούς και αρνητικούς? Τι τους υποκινεί να είναι τόσο αδιάφοροι για τους γύρω και ειδικά όταν έχουν κάνει λάθος ή μπορούν να κάνουν κάτι πολύ απλό να διορθώσουν μια άβολη κατάσταση? Το κάνω αναγωγή στις ανθρώπινες σχέσεις. Στεναχωρήθηκα. Ένιωσα πως πρέπει να το γράψω. Αύριο ίσως να είναι καλύτερη μέρα σκέφτομαι τώρα. Νιώθω ήδη καλύτερα.