Ray of Light

Σκηνή Πρώτη

Μαρασλή και Βασ. Σοφίας 4 παρα κάτι πρωί.. Έχω ενα παλιό σκούτερ που το εκβιάζω να ρουφάει της πόλης τα χιλιόμετρα . Είναι πολύ βολικό. Περιμένω το φανάρι να μου πεί να ανοίξω το γκάζι. Κοιτάω στον καθρέφτη. Βλέπω ένα ασημί ΤΤ πίσω μου. Ώρα κινδύνου σκέφτομαι και σχεδιάζω μια πορεία τέτοια για να καταλήξω στην ασφάλεια της δεξιάς λωρίδας. Το πράσινο έρχεται, και ανοίγω το γκάζι κατευθύνοντας το γέρικο σκούτερ μου προς τα δεξιά. Ξαφνικά ακούω ένα δυνατό κορνάρισμα. Χαλασμός. Τρόμαξα. Το ασημί ΤΤ έρχεται απο δεξιά μου και στριμώχνεται ανάμεσα σε μένα και το κράσπεδο. Είμαστε μόνοι μας στο δρόμο. Χώρος άπλετος. Κόβω απότομα αριστερά και με προσπερνάει με τη φούρια του ψυχολογικά συμπλεγματικού. Ένα χέρι υψώνεται με σκόρπια δάχτυλα στην κλασσική χειρονομία και στον ψυχρό αθηναϊκό αέρα ακούγεται ένα 'Αντε ρε μαλάκα'... Αναρωτιέμαι αν είχαμε τον ίδιο ΚΟΚ όταν παίρναμε το δίπλωμα. Αμφίβολο σκέφτομαι. Προλαβαίνω τον εν λόγω δημόσιο κίνδυνο στο επόμενο φαναρι. Πάω δίπλα, κλειστό παράθυρο. Κοιτάω απορημένος. Νεαρά όχι νεότερη απο 30, ένα μαύρο φουλάρι αγκαλιάζει το λαιμό της. Βλέμμα γεμάτο αποδοκιμασία να με παρατηρεί.
-Συγνώμη εγώ σε έβρισα?
Ερώτηση ηλιθίου. Παράθυρο κλειστό. Το πρόσωπο της νεαράς μορφάζει. Κάτι λεεί, δεν καταλαβαίνω τι. Επαναλαμβάνω.
-Συγνώμη λέω, εγώ σε έβρισα?
Καμία απόκριση, το βλέμμα συνεχίζει να φορτώνει αποδοκιμασία και το χέρι τεντώνεται σε μια αει χάσου χειρονομία. Πράσινο και με ένα πάτημα του γκαζιού ο δημόσιος κίνδυνος εξαφανίζεται. Με χάλασε.

Σκηνή Δεύτερη.

Δάφνη, Everest. Κάθομαι στο τραπεζάκι και απολαμβάνω το αγαπημένο μου γρήγορο. Κοτοπουλάκι, iceberg διπλο τυρί, μαγεία μετα απο μερικά jack. Χαζεύω ενα αυτοκίνητο που σταματά εκει δίπλα. Αλάρμ. Βγαίνουν δύο κοπελιές και ένα αγόρι, στα 23 γύρω θα ήταν η παρέα. Αστειεύονται και γελάνε, πάνε να πάρουν τα δικά τους αγαπημένα γρήγορα. Μερικά δευτερόλεπτα μετά ένας μακρόστενος όγκος μπλέ και άσπρος με ρόδες, λεωφορείο άδειο εκτός υπηρεσίας, πάει να πάρει τη στροφή. Δεν χωράει. Το εμποδίζει το αυτοκίνητο της παρέας που μερικά δευτερόλεπτα πρίν πέρναγε μπροστά μου γελώντας. Κόρνα εκκωφαντική. Η κοπελιά κοιτάει απο τα everest. Τρέχει. Ο οδηγός του λεωφορείου έχει ένα πρόσωπο γκρίζο σκυθρωπό, όχι λυπημένο μα ξεχειλίζει άρνηση.
-Μπορείτε να κάνετε λίγο πίσω γιατι δεν χωράω να το κινήσω?
Ρωτάει η κοπέλα. Ο δρόμος άδειος πίσω απο το λεωφορείο. Το σκυθρωπό προσωπο κάνει ένα νόημα κάνοντας εκφραση την άρνηση που ξεχείλιζε. Απίθανο. Η κοπελιά σε απόγνωση. Μπαίνει στο αυτοκίνητο της, τρίβει το λάστιχο στο κράσπεδο και καβαλάει το πεζοδρόμιο προσπαθώντας να κάνει χώρο. Με ένα πάτημα του γκαζιού το σκυθρωπό πρόσωπο και ο όγκος που κυβερνούσε εξαφανίζεται.

Τελευταία μπουκιά απο το αγαπημένο μου γρήγορο. Αναρωτιέμαι ποιά είναι αυτή η δύναμη που κάνει αυτούς τους ανθρώπους τόσο στριφνούς και αρνητικούς? Τι τους υποκινεί να είναι τόσο αδιάφοροι για τους γύρω και ειδικά όταν έχουν κάνει λάθος ή μπορούν να κάνουν κάτι πολύ απλό να διορθώσουν μια άβολη κατάσταση? Το κάνω αναγωγή στις ανθρώπινες σχέσεις. Στεναχωρήθηκα. Ένιωσα πως πρέπει να το γράψω. Αύριο ίσως να είναι καλύτερη μέρα σκέφτομαι τώρα. Νιώθω ήδη καλύτερα.