Τρίτη, Μαΐου 09, 2006

Τι κοιτάς ρε?

Ναι σε σένα μιλάω...Που με κοιτάς με αυτό το άδειο ηλίθιο βλέμμα μέσα απ' τον καθρέφτη... Σαν παιδαρέλι που μεγάλωσαν απότομα τα μάτια του και δεν ξέρει αν είναι δικά του. Ποιές αποτυχίες ψάχνεις να ταυτιστείς, τι αναμνήσεις ήθελες να έχεις? Ότι παρελθόν έφτιαξες τέτοιο παρόν σου σερβίρανε. Έχεις και παράπονο? Τράβα τις κουρτίνες όσο θές, κλείσε όσα πατζούρια μπορέσεις. Εγώ θα είμαι έδω. Δεν γλιτώνεις. Θα σε καταδιώκω και θα βρίζω κάθε φορά που κοιτάς και κάθε φορά που μου ζητάς το λόγο μέχρι να καταλάβεις. Θα σου επαναλαμβάνω όσα δεν εννοείς να χωνέψεις. Ναι ρε, σε σένα μιλάω. Ξύπνα, κοίτα γύρω σου. Τι βλέπεις? Αλλαγές οι συντρίμμια? Μπά? Κλαίς? Γιατί? Αφήνεις δακρυάκια να τρέξουν μικρούλη? Πληγώθηκες απο απότομα λογάκια? Ε ναί λοιπόν. Κλάψε... Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις τώρα. Αυτό σου έμεινε άθλια φάτσα, κατάλαβες? Μόνο αυτό. Γιατί όλα τα υπόλοιπα, τις θεωρίες και τις διδαχές σου τις φτύνω κατάμουτρα και στις δίνω να τις φάς. Απο τους ήλιους που μέτρησες πόσους σεβάστηκες ρε? Απο τα φεγγάρια που σε έλουσαν ποια κράτησες μέσα σου? Τίποτα. Κενό. Καμία αχτίδα δεν ήταν ικανή να σε κρατήσει όρθιο. Γιατί τα ερπετά δεν ξέχασαν ποτέ να σέρνονται και εσύ το ξέρεις καλά. Πάρε λοιπόν τα κομμάτια σου, κάντα μια σούπα και κέρασε μου τα...Τώρα όμως, έτσι όπως σε έχω εδώ και σε κοιτάω γιατι μετά θα μου φύγεις και θα χαμογελάς, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Θα κυρήττεις πάλι ζωές αλλοτινές και ανάλαφρες ημέρες...Αστειότητες.