Παρασκευή, Απριλίου 14, 2006

Κοιμόμαστε?


Δυστυχώς το ερώτημα πλέον δεν είναι αυτό. Το ερώτημα είναι: Τι ύπνο κοιμόμαστε? Είναι του δικαίου? Είναι μακάριος? Μήπως είναι μια αορίστου χρόνου νάρκη? Ας πάρουμε για παράδειγμα την γειτονική Ιταλία. Εδώ και 3 τετραετίες είχε ως κεφαλή του κράτους και πρόεδρο της χώρας έναν απατεώνα μεγαλοκαναλάρχη, με μηδενική πολιτική παιδεία, μηδενική αξιοπρέπεια, ο οποίος ψήφιζε νόμους για να τη βγάζουν καθαρή αυτός και τα κανάλια του. Και οι Ιταλοί αντί να βγούν στους δρόμους και να παραλύσουν το κράτος έκαναν τουμπεκί για 12 ολόκληρα χρόνια παρακολουθώντας την οικονομία τους να φθίνει, το εισόδημα τους να συρρικνώνεται, και την χώρα τους να βρίσκεται απο το ένα στο άλλο αδιέξοδο τη στιγμή που ο κυβερνήτης τους καταλάμβανε την 25η θέση στη λίστα Forbes των πλουσιότερων ανθρώπων παγκοσμίως. Και μετα την εισαγωγή της γείτονος ερχόμαστε στα δικά μας. Πολλά τα δικά μας. Το κράτος υποκλέπτεται απο κάποιον που δεν ξέρει (?) οι πολιτικοί αγκομαχούν για να πατήσουν ο ένας τον άλλο στη μάχη της δημοσιότητας (ανεξαρτήτως κομματος), τα σκουπίδια κάνουν πάρτυ στους δρόμους, η πολιτεία αδιαφορεί αν οι πολίτες τις μολύνονται με τον HIV σε μια απλή μετάγγιση αίματος, το εκπαιδευτικό σύστημα φθίνει με γεωμετρική πρόοδο (τα βιβλία του δημοτικού αλλάζουν του χρόνου μετά απο παραπάνω απο 12 χρόνια!!!), κανάλια και περιοδικά μοιράζονται μεταξύ τους κρατικά κονδύλια διαφήμισης πλήρως αναξιοκρατικά σε μια προσπάθεια των πολιτκών να αποκτησουν παραπάνω share of voice, η Ελλάδα είναι το No 20 παγκοσμίως σε εξοπλισμούς και αγορές όπλων, τα 3/4 των νοικοκυριών χρωστάνε περισσότερα απο ότι βγάζουν όλο το χρόνο, τα ματ βαράνε αδιακρίτως όποιον κατέβει να δικδικήσει τα δικαιώματα του, οι εργατοπατέρες κατεβάζουν 500 ατομα σε δήθεν συγκεντρώσεις για να δείξουν οτι κάτι κάνουν και δεν μαλακίζονται εις βάρος των εργαζομένων, οι δρόμοι που εχουν απορροφήσει δισεκατομμύρια τα τελευταία χρόνια είναι οι πρώτοι σε τροχαία και νεκρούς σε όλη την ευρώπη, και ψάχνουμε ενα mirage 3 μέρες λές και είναι ψυλλος στα άχυρα! Έχει πολλά ακόμα και αν συνεχίσω θα χρειαστώ όλο το blog.com για να χωρέσουν οι ασχήμιες μας. Και εμείς αντί να κατέβουμε στους δρόμους να ξηλώσουμε όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες και να τους περιφέρουμε γυμνούς στη πλατεία συντάγματος φτύνοντάς τους ένας ένας, περιμένουμε εναγωνίως τη eurovision και ντοπαριζόμαστε με μεγάλα ντέρμπι, βυζιά, κώλους, hondos center, Mall, και πολύ μαλακία την Κυριάκη... Στον αντίποδα οι Γάλλοι πολίτες διεκδίκησαν και πήραν. Κατέβηκαν στους δρόμους διεκδικώντας τη μή συστηματοποίηση της ανώδυνης για τον εργοδότη απόλυσης νέων. Συγκρούστηκαν κατα μέτωπο με την ηγεσία τους, και κέρδισαν δείχνοντάς μας οτι υπάρχει ελπίδα. Ένας πολιτικός τους έκανε απεργία πείνας 39 μέρες προκειμένου να πείσει Ιαπωνίκη εταιρία να μην κλείσει εργοστάσιο στην περιφέρεια του και αφήσει χωρίς δουλειά 150 οικογένεις. Τα κατάφερε! Αυτα είnai Cojones κύριοι. Μεγάλα κιόλας. Μεγαλύτερα απο τα μυαλά μας τα ίδια... Ξυπνήστε ρε γαμώτο, ας κάνουμε κάτι, δεν βλέπετε οτι μας δουλεύουνε και απλά κοιμόμαστε? Επιλέξτε εσείς ποιόν ύπνο...