Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006

Αντί ευχών...

ΑΥΤΟΣ ΦΕΥΓΕΙ...




ΑΥΤΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ...




ΠΩΣ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ.





posted by guerriero_da_luz @ 5:48 μ.μ. 5 comments

Είμαστε σιχαμένοι...

Τη βλέπετε την παραπάνω φωτο? Διακρίνετε τους πρωταγωνιστές της σκηνής? Ο ένας είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο γεράκι Ντόναλντ (Ντακ?) Ράμσφελντ και ο άλλος είναι ο απαγχονισμένος πλεόν Σαντάμ Χουσείν. Το στιγμιότυπο είναι απο την εποχή που το Ιράκ ήταν το κωλοδάχτυλο των ΗΠΑ στη μέση ανατολή. Την εποχή που οι ΗΠΑ εκπαίδευαν το στρατό του να σκοτώνει Σιίτες Κούρδους και λοιπούς και το βούλωναν όταν έκανε τις μαζικές του δολοφονίες. Πέρασαν τα χρόνια όμως και οι παγκόσμιες ισορροπίες άλλαξαν. Έτσι λοιπόν είπαν να απονείμουν δικαιοσύνη οι ανθρωποφύλακες του πλανήτη. Και επέλεξαν την εποχή που τα 3/4 του πλανήτη γιορτάζουν το όπιο τους να απαγχονίσουν με συνοπτικές διαδικασίες τον άλλοτε κολλητό τους για τα εγκλήματα που έκανε με την δική τους αμέριστη υποστήριξη. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν η κυβέρνηση Μπούς κληθεί στο Kodak Theater του χρόνου να παραλάβει το όσκαρ υποκριτικής, σκηνοθεσιάς και μαλακίας...


Να μου πείς τί σε κόφτει εσένα ρε ανύπαρκτε? Με κόφτει δις. Το ένα κόψιμο έχει να κάνει με το υποκριτικό της υπόθεσης, μια που τελικώς δεν είχε καθόλου όπλα μαζικής καταστροφής το μπακάλικο του θείου Σανταμ, και μπήκαμε μέσα και το κάναμε οδοντογλυφίδες για να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία (ΧΑΧΑΧΑΧΑ, τη δημοκρατία που φροντίζαμε τόσα χρόνια να παίρνει απουσία, σε ένα απουσιολόγιο γεμάτο λεκέδες αίματος και ονόματα νεκρών) και το άλλο κόψιμο έχει να κάνει με τη χρήση της θανατικής ποινής εν γένη. Δηλαδή ρε πανιμαλάκες, η γαμημένη παγκόσμια κοινότητα διατείνεται οτι είναι υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οτι η θανατική ποινή τα προσβάλει αυτά τα τελευταία, αλλά άπαξ και γουσταρίζουμε πιάνουμε τον Σαντάμ και όποιον Σαντάμ και του περνάμε τη θηλειά σε παγκόσμια αναμετάδοση. Ωραία. Δηλαδή τελικώς η παγκόσμια κοινότητα δεν είναι τίποτα άλλο απο έναν στυγνό δολοφόνο που ακολουθεί πιστά το μωσαικό νόμο αλλιώς 'οφθαλμόν αντί οφθαλμού' εκεί που θα έπρεπε να δίνει το παράδειγμα στους απανταχού καραγκιόζηδες με τις πράξεις και τις πρωτοβουλίες της. Γιατί αγαπητά μου πανιβλακόμετρα όταν νομιμοποιείς την αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής (υπο οποιαδήποτε συνθήκη, ότι έγκλημα και αν έχει κάνει ο κατηγορούμενος) τότε γίνεσαι ένα με τον οποιονδήποτε εγκληματία καταδικάζεις και επειδή monkey see monkey do δεν δικαιούσαι μετά να έχεις παράπονο που οι υπήκοοι σου αλληλοσφάζονται. Εσύ τους έδειξες τον δρόμο. Αλλά τι μπορείς να περιμένεις όταν η υποτιθέμενη υπερδύναμη (υπερδύναμη μαλακίας) έχει νομοθετημένη την θανατική ποινή σε 38 απο τις 50 πολιτείες της και εμείς απλα κοιτάμε αποχαυνωμένοι απο θρησκευτικές γιορτές, παραγεμισμένες γαλοπούλες, καταναλωτικά όργια και τηλεοπτικά μπουζουκορεβεγιόν. Και μετά αν τολμάς ρώτα με γιατί μας σιχαίνομαι.

posted by guerriero_da_luz @ 4:38 μ.μ. 6 comments

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 29, 2006

Και Η Λητώ? Πάει στη Δήλο... #5

Στεκόταν μπροστά απο το γυμνό τρομακτικό δέντρο. Η δρόμος που είχε τραβήξει μέσα στην υγρή κοιλάδα την είχε κάνει γυναίκα πια. Στην ξερή γκρίζα ρίζα του δέντρου διέκρινε το κοριτσάκι που είχε αφήσει πίσω αλλά βρήκε μπροστά της. Φορούσε δυό κόκκινες σαν το αίμα κορδελίτσες στα μαλλιά του που έσκιζαν το μουντό χρώμα του τοπίου. Καθώς οι στάλες της αλλόκοτης βροχής γλιστρούσαν ανάμεσα στις χρυσαφένιες τούφες του είδε ότι τα χέρια του δεν ήταν άδεια. Κρατούσε ένα αυτοκινητάκι στο ένα και μια πέτρα στο άλλο. Χτυπούσε ρυθμικά το αυτοκινητάκι με την πέτρα κάνοντας μικρές αλλα βαθιές γρατζουνιές στο χρώμα του. Ξαφνικά ανασήκωσε το κεφάλι.

-Είναι κοντά σου πια, της είπε με φωνή γλυκιά παιδική αλλα παράξενα απόκοσμη.

Τα μάτια του ήταν παράξενα, το ένα γκριζογάλαζο και το άλλο εβένινο, και αυτό το εξωπραγματικό βλέμμα τρύπησε τις κόρες της ενισχύοντας την έκπληξή της για αυτό που άκουσε.

-Για ποιόν μιλάς? Τι εννοείς με αυτό?
-Αυτός. Αυτός που θες για να ζήσεις ξανά. Είναι κοντά σου πια. Δεν σε αφήνει. Δεν σε άφησε ποτέ. Η καρδιά του θα σου δώσει ζωή.

___

-Αφήστε με να μπώ! Θέλω να τη δώ διάολε! Ανοίξτε μου είπα!

Η φωνή του ήταν δυνατή και έσταζε αγωνία. Χτυπούσε το χέρι του στην πόρτα της αίθουσας και ο θόρυβος αντηχούσε στους διαδρόμους σαν τσεκούρι που τσακίζει τα κούτσουρα σε μια γωνιά φοβισμένου δάσους. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει, ήθελε να τη δεί, να την αγγίξει. Πίσω απο την πόρτα ακούγονταν μουρμουρητά. Οι γιατροί σχεδίαζαν το μέλλον της ασθενούς τους, μικροί θεοί που ζωή θέλουν να δώσουν, ακούγοντας τα απανωτά χτυπήματα και τις φωνές του.

-Μα ποιός χτυπάει τόση ώρα. Κάποιος να τον σταματήσει. Νοσοκόμε φρόντισε το παρακαλώ.
-Έχει χάσει πολύ αίμα γιατρέ και χρειαζόμαστε πολλές μονάδες ακόμα για το χειρουργείο. Πρέπει να εποικοινωνήσουμε με την τράπεζα αίματος.
-Ε κάντε το γαμώτη μου! Σε 15 λεπτά θέλω να είμαστε έτοιμοι για αυτό το κωλοχειρουργείο.

Με μια απότομη κίνηση ο νοσοκόμος άνοιξε τη πόρτα. Τα μάτια του καρφώθηκαν πάνω στο υγρό του μάγουλο ενώ για μια στίγμη κόμπιασε απο την ένταση που εξέπεμπαν τα παραμορφωμένα χαρακτηριστικά του. Πήρε μια βαθιά ανάσα.

-Είστε συγγενής της ασθενούς?
-Ναι είμαι. Θέλω να τη δώ. Πώς είναι? Τι θα κάνετε, πείτε μου για το θεό!
-Όλα θα πάνε καλά κύριε μην ανυσηχείτε. Το όνομα σας?
-Κωνσταντίνος Κυρικλάκης. Μίλα φίλε μου σε παρακαλώ.
-Τι είδος συγγένειας έχετε? Δεν έχετε το ίδιο επώνυμο.
-Αν δεν θές να πάς στο διπλανό της κρεβάτι άρχισε να μιλάς και άσε τα γενεαλογικά μας δέντρα ήσυχα μη σε πάρει κανένας διάολος ακούς? Μίλα λοιπόν!
-Καλά κύριε Κυρικλάκη δεν χρειάζονται εντάσεις. Λοιπόν, η ασθενής εισήχθει στο νοσοκομείο μας σε σοβαρή κατάσταση έχοντας χάσει αρκετό αίμα και έχοντας υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε κώμα ενώ κάνουμε συνεχείς μεταγγίσεις αίματος και προετοιμαζόμαστε για χειρουργείο.
Τα πόδια του σαν να μην μπορούσαν να κρατήσουν το βάρος των λέξεων που είχε μόλις ακούσει. Λύγισαν. Κρατούσε το κεφάλι του με τα δυο του χέρια σαν να προσπαθούσε να εμποδίσει την έκρηξη. Κάτι έπρεπε να κάνει. Πλυμμήριζε απο την ανάγκη να τη δεί, να κάνει κάτι να μην πονάει, να την βοηθήσει να γίνει κάλα. Όσο ήταν σε κώμα η Λητώ ήταν και αυτός νεκρός.

-Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει να κάνω να βοηθήσω. Πές μου οτιδήποτε.
-Αυτό που μπορείτε να κάνετε πέρα απο το να ηρεμήσετε και να μην ανυσηχείτε είναι να δώσετε αίμα. Το χρειαζόμαστε πραγματικά. Και έχετε μας εμπιστοσύνη, όλα θα πάνε καλα.

Η καρδιά του πήγαινε να σπάσει απο την δύναμη των παλμών του να στείλει αίμα σε όλα τα σημεία του κορμιού του. Και τώρα έπρεπε να χτυπήσει πιο δυνατά. Να στείλει κι άλλο αίμα. Αίμα για τη Λητώ του.

-Εντάξει. Αλλά μια χάρη κάνε μου σε παρακαλώ. Άφηστε με να τη δώ. Θέλω τόσο να τη δώ.
-Θα μιλήσω με το γιατρό να δώ αν μπορείτε για μερικά λεπτά να τη δείτε πρίν μπεί στο χειρουργείο.

Στην σκέψη οτι θα την έβλεπε σκίρτησε μέσα του. Θα της έλεγε τα πάντα, θα της ζήταγε συγνώμη. Θα της φώναζε με όλη του τη δύναμη να γυρίσει. Όλη του η ζώη εκείνη τη στιγμή ήταν πάνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου περιμένοντας το χειρουργείο...

posted by guerriero_da_luz @ 6:50 μ.μ. 12 comments

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

Νεκρή ψυχή...



Άσπρο μάγουλο ακουμπάει στο παγωμένο μωσαϊκό, μάτια ανοιχτά ακόμα υγρά απο λυγμούς μα ακίνητα και βουλιαγμένα σε βλέμμα ψυχρό σαν πάγος ξεχασμένου παλιού ψύκτη. Χέρι απλωμένο στο άπειρο, κάτι αναζητούσε πρίν ξεψυχήσει. Γυμνό κορμί, πόδια ελαφρά λυγισμένα, αμυχές στα χέρια. Ο χώρος άδειος, κανένα ίχνος απο τίποτα που μπορεί να ήταν εκεί στο παρελθόν, μόνο ένα κορμί να πιέζει με το βάρος του το πάτωμα η μόνη σχέση στο κάδρο. Έξω απο το παράθυρο φώτα διάφορα και στολίδια. Βιτρίνες και φωνές. Άρχισε να μυρίζει ψεύτικες γιορτές. Ψέμματα λες είναι? Ζεί ή είναι οι γιορτές? Είναι υγρά τα μάτια δε λέω αλλά δεν τρέχουν άλλο. Πέθανε τότε. Όχι πολύ. Για λίγο η ψυχή του. Καληνύχτα.




posted by guerriero_da_luz @ 2:24 π.μ. 6 comments