Και Η Λητώ? Πάει στη Δήλο... #3
Ίσως ο Vivaldi να είχε αρνηθεί κατηγορηματικά να παραχωρήσει ένα απο τα μελλοντικά γνωστότερα έργα του σε σουηδό κατασκευαστή κινητών τηλεφώνων, αν ήξερε πως η ματαιοδοξία των ανθρώπων του μέλλοντος θα στρίμωχνε 4 ολόκληρες εποχές σε ένα πλαστικό κουτάκι 3 επι 7 πόντους. Ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε απο το ζαλισμένο ακόμα λόγω της χθεσινής νύχτας μυαλό του Κωνσταντίνου όταν ακουσε τον γνώριμο ήχο μέσα στον ύπνο του.
-Κωνσταντίνε καλημέρα έχουμε πρόβλημα...
-Και να μην είχατε με τη βαρβαρότητα που με ξυπνάτε θα αποκτούσατε. Τι συμβαίνει?
-Βλέπουμε στο σύστημα ένα σταθμό βάσης να έχει ασυνήθιστες διακυμάνσεις στην ισχύ του. Πρέπει να υπάρχει πρόβλημα με το τροφοδοτικό λόγω βροχής. Πρέπει κάποιος να το δεί.
- Αν έπρεπε κάποιος να το δεί δεν θα με παίρνατε τηλέφωνο, θα παίρνατε τον κάποιο...τέσπα. Βρέχει?
-Ναι ρίχνει μερικές καρέκλες. Σημειώνεις διεύθυνση να πάς?
-Πού να τη σημειώσω στο σεντόνι? Στείλτο mail, θα αφήσω τη μηχανή και θα κινηθώ με το αμάξι λόγω βροχής οπότε θα το δώ στο lap μου. Και στείλε μου και τα χαρακτηριστικά του σταθμού.
-Οκ... και Κωνσταντίνε μην το αργήσεις pls γιατί ήδη έχουμε παραπόνα για την κάλυψη της περιοχής.
-Ναι ναι σε δέκα θα είμαι στο δρόμο. Ποιό μάτι μου πετάει?
-Το αριστερό...
-Το δεξί, μόνος μου θα το δώ...Τα λέμε μετά.
Όταν ήταν μικρός του άρεσε να διαλύει οτι παιχνίδι που του έφερναν να βλέπει τι έχει μέσα. Είχε πάντα έφεση σε κάθε τι τεχνολογικό και σίγουρα δεν θα σταματουσε εκεί που οι αλλοι έλεγαν είναι αδύνατο. Μαζί της σταμάτησε. Φοβήθηκε. Δεν ήταν το ίδιο. Δεν είχε manual να διαβάσει. Κανείς δεν του εξήγησε ποτέ πως δουλεύουν τα κυκλώματα και τα παράτησε, χωρίς να ξέρει αν το ήθελε η όχι.
Ήπιε μια γουλιά καφέ απο την κανάτα της καφετιέρας, κράτησε στο στόμα δαγκώνοντας ένα απο τα αγαπημένα του κρουασίνια που τρώγονται και μέρες μετα, και βάζοντας την τσάντα του laptop στον ωμο άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο διάδρομο.
Οι δρόμοι είχαν κίνηση αλλα δεν τον ένοιαζε, του άρεσε να είναι έξω περισσότερο απο το να κάθεται σε ένα γραφείο. Γέμιζε τα μάτια και το μυαλό του με διερχόμενα αυτοκίνητα και περαστικούς, παρατηρούσε τις γυναίκες να βάφονται στα φαναριά περιμένοντας τις ορδές των παγιδευμένων να προχωρήσουν, και ακουγε ραδιόφωνο με τις ώρες. Κατα τ'άλλα υποστηρίζε το δίκτυο μεγάλης εταιρίας κινητής τηλεφωνίας κάνοντας άπειρα χιλιόμετρα καθημερινά.
Η βροχή είχε κάνει τους δρόμους να γλιστράνε σαν παγοδρόμιο σε κάποια βόρεια χώρα, και δεν θα ήθελε να βρεθεί sticker σε καμια κολώνα προσπαθώντας να κατεβάσει το mail με τις πληροφορίες που χρειαζόταν. Άναψε alarm και έκανε δεξιά λίγο πρίν τη διασταύρωση στον παράδρομο για να είναι πιο ασφαλής.
Το φανάρι για ένα περίεργο λόγο δεν είχε αυτοκίνητα και με την άκρη του ματιού του έπιασε μια ασημί μορφή να μεγαλώνει αλλόκοτα γρήγορα κατηφορίζοντας...
-Μα τι κάνει, πώς πάει έτσι είναι κόκκινο!
Στη διασταύρωση ο κάθετος δρόμος είχε αρχίσει να αδειάζει απο όλους όσους περίμεναν υπομονετικά να τον διασχίσουν και ένα jeep βρισκόταν σχεδόν στη μέση του όταν η ασημί μορφή είχε γίνει πλέον ένα διθέσιο που πέρναγε με κόκκινο...
Ο Κωνσταντίνος ένιωσε την κόρη του ματιού του να διαστέλλεται... Το αίμα του πάγωσε και το λευκό αγκάλιασε το δέρμα του καθώς είδε φευγαλέα ένα κόκκινο αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος του τσαλακωμένου διθεσίου...Του είχε πει κάποτε οτι δεν ξέρει τους δρόμους, και της έκανε πλάκα αγοράζοντας της ένα κόκκινο αυτοκόλλητο που έλεγε: ''Don't follow me im lost too''...
-Κωνσταντίνε καλημέρα έχουμε πρόβλημα...
-Και να μην είχατε με τη βαρβαρότητα που με ξυπνάτε θα αποκτούσατε. Τι συμβαίνει?
-Βλέπουμε στο σύστημα ένα σταθμό βάσης να έχει ασυνήθιστες διακυμάνσεις στην ισχύ του. Πρέπει να υπάρχει πρόβλημα με το τροφοδοτικό λόγω βροχής. Πρέπει κάποιος να το δεί.
- Αν έπρεπε κάποιος να το δεί δεν θα με παίρνατε τηλέφωνο, θα παίρνατε τον κάποιο...τέσπα. Βρέχει?
-Ναι ρίχνει μερικές καρέκλες. Σημειώνεις διεύθυνση να πάς?
-Πού να τη σημειώσω στο σεντόνι? Στείλτο mail, θα αφήσω τη μηχανή και θα κινηθώ με το αμάξι λόγω βροχής οπότε θα το δώ στο lap μου. Και στείλε μου και τα χαρακτηριστικά του σταθμού.
-Οκ... και Κωνσταντίνε μην το αργήσεις pls γιατί ήδη έχουμε παραπόνα για την κάλυψη της περιοχής.
-Ναι ναι σε δέκα θα είμαι στο δρόμο. Ποιό μάτι μου πετάει?
-Το αριστερό...
-Το δεξί, μόνος μου θα το δώ...Τα λέμε μετά.
Όταν ήταν μικρός του άρεσε να διαλύει οτι παιχνίδι που του έφερναν να βλέπει τι έχει μέσα. Είχε πάντα έφεση σε κάθε τι τεχνολογικό και σίγουρα δεν θα σταματουσε εκεί που οι αλλοι έλεγαν είναι αδύνατο. Μαζί της σταμάτησε. Φοβήθηκε. Δεν ήταν το ίδιο. Δεν είχε manual να διαβάσει. Κανείς δεν του εξήγησε ποτέ πως δουλεύουν τα κυκλώματα και τα παράτησε, χωρίς να ξέρει αν το ήθελε η όχι.
Ήπιε μια γουλιά καφέ απο την κανάτα της καφετιέρας, κράτησε στο στόμα δαγκώνοντας ένα απο τα αγαπημένα του κρουασίνια που τρώγονται και μέρες μετα, και βάζοντας την τσάντα του laptop στον ωμο άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο διάδρομο.
Οι δρόμοι είχαν κίνηση αλλα δεν τον ένοιαζε, του άρεσε να είναι έξω περισσότερο απο το να κάθεται σε ένα γραφείο. Γέμιζε τα μάτια και το μυαλό του με διερχόμενα αυτοκίνητα και περαστικούς, παρατηρούσε τις γυναίκες να βάφονται στα φαναριά περιμένοντας τις ορδές των παγιδευμένων να προχωρήσουν, και ακουγε ραδιόφωνο με τις ώρες. Κατα τ'άλλα υποστηρίζε το δίκτυο μεγάλης εταιρίας κινητής τηλεφωνίας κάνοντας άπειρα χιλιόμετρα καθημερινά.
Η βροχή είχε κάνει τους δρόμους να γλιστράνε σαν παγοδρόμιο σε κάποια βόρεια χώρα, και δεν θα ήθελε να βρεθεί sticker σε καμια κολώνα προσπαθώντας να κατεβάσει το mail με τις πληροφορίες που χρειαζόταν. Άναψε alarm και έκανε δεξιά λίγο πρίν τη διασταύρωση στον παράδρομο για να είναι πιο ασφαλής.
Το φανάρι για ένα περίεργο λόγο δεν είχε αυτοκίνητα και με την άκρη του ματιού του έπιασε μια ασημί μορφή να μεγαλώνει αλλόκοτα γρήγορα κατηφορίζοντας...
-Μα τι κάνει, πώς πάει έτσι είναι κόκκινο!
Στη διασταύρωση ο κάθετος δρόμος είχε αρχίσει να αδειάζει απο όλους όσους περίμεναν υπομονετικά να τον διασχίσουν και ένα jeep βρισκόταν σχεδόν στη μέση του όταν η ασημί μορφή είχε γίνει πλέον ένα διθέσιο που πέρναγε με κόκκινο...
Ο Κωνσταντίνος ένιωσε την κόρη του ματιού του να διαστέλλεται... Το αίμα του πάγωσε και το λευκό αγκάλιασε το δέρμα του καθώς είδε φευγαλέα ένα κόκκινο αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος του τσαλακωμένου διθεσίου...Του είχε πει κάποτε οτι δεν ξέρει τους δρόμους, και της έκανε πλάκα αγοράζοντας της ένα κόκκινο αυτοκόλλητο που έλεγε: ''Don't follow me im lost too''...
posted by guerriero_da_luz @ 5:53 μ.μ.
10 comments
