Σάββατο, Ιουλίου 29, 2006

Μετά απο καιρό πάλι εδώ...

Μου πήρε καιρό αρκετό, αλλα επέστρεψα στο blogoτεφτέρι μου... Πολλοί οι λόγοι της απουσίας. Όλα καλά εν τέλη (έτσι θέλω να πιστεύω). Αλλαγές επι αλλαγών, νέο σπίτι σε μερικές μέρες, απο την αρχή η δουλειά, γενικώς ένα νέο ξεκίνημα... Όλο αυτό το καιρό τα σκαμπανεβάσματα στην ημερήσια διάταξη, ενώ ο πλανήτης γύρω γαμιέται πατόκορφα. Απο πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει. Ο πόλεμος είναι πάλι δίπλα μας και κανείς δεν δίνει δεκάρα. Δεν ξέρω τι να πρωτοπιάσω και να δώσω στο λιγοστό μυαλό μου να αναλύσει. Μάλλον θα κάνω αυτές τις γραμμές εισαγωγικό σημείωμα για όσα έπονται... Θέλω να δώ τι θα γίνει με τη Λητώ τελικά και επίσης θέλω να φτιάξω ένα βήματα μπροστά - πίσω γιατί το χεσμένο σύμπαν μας κινείται ασύστολα και επι το πλείστον προς τη λάθος κατεύθυνση. Τι διάολο, τι πίνει ρε γαμώτο του? Το καλοκαίρι δε το νιώθω παρα μόνο κοιτώντας το ημερολόγιο. Δεν έχω καταλάβει καλά καλά πώς μπήκε Αύγουστος και έτσι οπως πάει το ίδιο θα λέω τα Χριστούγεννα...














Το μόνο που έχω να πώ είναι οτι όλο αυτο το καιρό με συντροφεύουν στις ακμές-παρακμές-συνεδριάσεις με τον εαυτό μου καθώς τις ατελειώτες ώρες chatting δύο γαμάτα album. Τα προτείνω ανεπιφύλακτα, μην τα χάσετε θα χάσετε, τσακιστειτε να τα πάρετε ASAP!!! To ένα είναι το lights απο τους φίλτατους ανανεωμένους Archive και το άλλο είναι απο τους Massive Attack το 100th Window το οποίο συνεχίζει την massive παράδοση για όσους λογάνε απ΄τα τυπάκια... Λοιπόν αυτά, νεώτερα σύντομα...


posted by guerriero_da_luz @ 7:14 μ.μ. 1 comments

Τετάρτη, Ιουλίου 05, 2006

Και Η Λητώ? Πάει στη Δήλο... #1

Μαύρο... Ανοίγουν τα μάτια. Ταβάνι. Πορτοκαλί ύφασμα σε σχήμα τετράγωνο σαν φαναράκι για τις χαμένες ψυχές που αφήνουν οι γιαπωνέζοι στο ποτάμι τους, με μπιλίτσες να κρέμονται έτοιμες να γυαλίσουν μόλις ανοίξεις το φώς . Γύρω χρώμα. Μουντό. Έτσι όπως φαίνεται το χρώμα στα μάτια που πάτησαν τα 30. Κοιτάει το ρολόι: 8.24
-Πώ ρε πούστη...
Το τηλέφωνο, πού είναι το κωλοτηλέφωνο? Ένα δυο τρία...δέκα νούμερα...Τουουτ, τουουτ-"Πραϊσλες Ίμπορτς παρακαλώ περιμένετε"...
-Πραϊσλες Ίμπορτς παρακαλώ;
-Έλα Γιωργία καλημέρα, η Λητώ είμαι..
-Καλημέρα Λητούλα. Πώς έτσι νωρίς?
-Εχμμ θα καθυστερήσω καμιά ώρα...Μπορείς σε παρακαλώ να φροντίσεις να είναι έτοιμο το meeting room και η παρουσίαση για τις 12:00; Πραγματικά σήμερα δεν με παίρνει να ξοδέψω μαζί τους περισσότερο χρόνο απ'όσο χρειάζεται.
Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με το χρόνο. Το μόνο που την έκανε να είναι συνεπής κάποιες φόρες ήταν μια φωνή που της φώναζε στα αγγλικά "This is not Greece Mrs Vergidh" 4 φριχτά χρόνια στην Αγγλία και το ασχημόπαπο γινόταν κύκνος..
-Οκ τα λέμε μετά, ευχαριστώ.
Πέταξε το τηλέφωνο στο πάτωμα... το παχύ μπέζ χαλί που είχαν διαλέξει μαζί είχε σώσει πολλές φορές αυτό το ασύρματο απο βέβαιο θάνατο. Έκανε να σηκωθεί μα κάτι μέσα της δεν την άφηνε. Σαν αυτό το κάτι να μην ήθελε να βγεί έξω εκείνη τη μέρα. Στο παράθυρο οι σταγόνες της βροχής έκαναν την πρωινή Αθήνα να μοιάζει με μικρούς κρυστάλλους σε καλειδοσκόπιο. Λάτρευε την πόλη μουντή, μουντή και μουσκεμένη. Την ένιωθε δική της. Αδερφή ψυχή που κλαίει κάθε φθινόπωρο όπως έκλαιγε μέσα της καιρό τώρα. Έκατσε στο κρεβάτι για μερικά λεπτά πιέζοντας τα χέρια στο στρώμα και τα τα πέλματα στο χαλί σωτήρα του ασύρματού της. Πονούσε ακόμα.

posted by guerriero_da_luz @ 4:23 π.μ. 3 comments

Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006

4 λεπτά για τον τίτλο...


Και πόσα ακόμα για να ξεκολλήσει το μυαλό...Κλείνουν 27 ώρες χωρίς ύπνο. Δεν είναι η πρώτη φορά. Να γράψω, τί να γράψω, πως να γράψω. Θέλω να γράψω είπα, και αφού ξεκόλλησα απο τον τίτλο άφησα τα δάχτυλά μου να πηγαίνουν. Μου έλειψε το blogoσπιτό μου η αλήθεια είναι. Αλλαγές επι αλλαγών, μπερδέματα επι μπερδεμάτων, προβλήματα πάνω σε άλλα προβλήματα. Ανακατατάξεις. Κάτι ψάχνω. Κάτι μου συμβαίνει. Κάτι πρέπει να κάνω. Κάτι πρέπει να κάνω. Άκου φράση. Λοιπόν σε αυτή τη φράση είχα αφιερώσει ένα ολόκληρο post πριν απο 3 περίπου χρόνια. Το πρώτο μου blog στο pathfinder. Παρόμοια κατάσταση. Ανησυχητικό ίσως. Μετά απο τρία χρόνια και επαναλαμβάνομαι.

Εδώ και μέρες δεν βρίσκω γωνιά του μυαλού μου χωρίς σκόνη, χωρίς ένα σκουπίδι, χωρίς κάτι να τη βρωμίζει. Γράφω μια ανούσια γραμμή και κοιτάω τις παραπάνω να διορθώσω τα ορθογραφικά. Έξω χάραξε και η ζέστη προστίθεται βασανιστικά στο όλο μπέρδεμα. Το γατί κοιμάται πανω στο ακατάστατο και σκονισμένο γραφείο. Η τηλεόραση εχει ντοκυμαντέρ και ανταγωνίζεται με το παράθυρο ποιός θα κλέψει περισότερα βλέμματα οταν διακόπτω την γραφή των ανούσιων αυτών γραμμών. Ανούσιες? Όχι. Εγώ ξέρω τη σημασία τους. Όπως ξέρω τη σημασία πολλών πραγμάτων. Κάποιες σημασίες τις αγνοώ σκόπιμα. Κάποιες μου τις επαναλαμβάνω σε μια ιδιότυπη πλύση εγκεφαλού. Μήπως και τις χωνέψω, μήπως και κάνω ειρήνη με αυτές.

Ειρήνη, ειρήνη με μένα ξανά.

posted by guerriero_da_luz @ 8:39 π.μ. 7 comments