Γονείς και παιδιά
Αυτές τις μέρες καταλαβαίνω απόλυτα τους γονείς που έχουν πολλά παιδιά και τις αλλαγές στην ανατροφή του καθε παιδιού με τα χρόνια. Να μου πείς ναι μπράβο ωραίος αλλα γιατί? Έκανα μια αναγωγή σε σχέση με το τέταρτο γατάκι που μεγαλώνω τώρα. Εμ άλλοι παιδιά εγώ γατιά άλλοι σκυλιά... Επιστρατεύω πια απίστευτη υπομονή, να αντέχω τα συνεχή νιαουρίσματα αποχωρισμού απο την υπόλοιπη φαμίλια, να του μάθω να χρησιμοποιεί την άμμο του, να του μάθω που είναι το φαί πότε παίζουμε πότε κοιμόμαστε... Μιλάμε τα νεύρα μου τσατάλια! και έχω μεγαλώσει 3 γατιά. Σκέψου δηλαδή οι γονείς που αποκτούν τέταρτο παιδί. Συν όλα τα εκπαιδευτικά και τις αντοχές που αυτά χρειάζονται, έχουν και τα άλλα τρία! Λές να μην κάνω για γονιός, να μην έχω υπομονή? Πάντως σίγουρα δεν κάνω για πολύτεκνος... Λίγο άσχετο το εν λόγω post αλλα αυτή είναι η επικαιρότητα μου...Είπα να μην δηλητηριαστώ ακόμα απο άλλα άξια αναφοράς θέματα...Κρατάω το κώνιο του πολιτισμού μας για αργότερα post...
Κοιμόμαστε?
Δυστυχώς το ερώτημα πλέον δεν είναι αυτό. Το ερώτημα είναι: Τι ύπνο κοιμόμαστε? Είναι του δικαίου? Είναι μακάριος? Μήπως είναι μια αορίστου χρόνου νάρκη? Ας πάρουμε για παράδειγμα την γειτονική Ιταλία. Εδώ και 3 τετραετίες είχε ως κεφαλή του κράτους και πρόεδρο της χώρας έναν απατεώνα μεγαλοκαναλάρχη, με μηδενική πολιτική παιδεία, μηδενική αξιοπρέπεια, ο οποίος ψήφιζε νόμους για να τη βγάζουν καθαρή αυτός και τα κανάλια του. Και οι Ιταλοί αντί να βγούν στους δρόμους και να παραλύσουν το κράτος έκαναν τουμπεκί για 12 ολόκληρα χρόνια παρακολουθώντας την οικονομία τους να φθίνει, το εισόδημα τους να συρρικνώνεται, και την χώρα τους να βρίσκεται απο το ένα στο άλλο αδιέξοδο τη στιγμή που ο κυβερνήτης τους καταλάμβανε την 25η θέση στη λίστα Forbes των πλουσιότερων ανθρώπων παγκοσμίως.
Και μετα την εισαγωγή της γείτονος ερχόμαστε στα δικά μας. Πολλά τα δικά μας. Το κράτος υποκλέπτεται απο κάποιον που δεν ξέρει (?) οι πολιτικοί αγκομαχούν για να πατήσουν ο ένας τον άλλο στη μάχη της δημοσιότητας (ανεξαρτήτως κομματος), τα σκουπίδια κάνουν πάρτυ στους δρόμους, η πολιτεία αδιαφορεί αν οι πολίτες τις μολύνονται με τον HIV σε μια απλή μετάγγιση αίματος, το εκπαιδευτικό σύστημα φθίνει με γεωμετρική πρόοδο (τα βιβλία του δημοτικού αλλάζουν του χρόνου μετά απο παραπάνω απο 12 χρόνια!!!), κανάλια και περιοδικά μοιράζονται μεταξύ τους κρατικά κονδύλια διαφήμισης πλήρως αναξιοκρατικά σε μια προσπάθεια των πολιτκών να αποκτησουν παραπάνω share of voice, η Ελλάδα είναι το No 20 παγκοσμίως σε εξοπλισμούς και αγορές όπλων, τα 3/4 των νοικοκυριών χρωστάνε περισσότερα απο ότι βγάζουν όλο το χρόνο, τα ματ βαράνε αδιακρίτως όποιον κατέβει να δικδικήσει τα δικαιώματα του, οι εργατοπατέρες κατεβάζουν 500 ατομα σε δήθεν συγκεντρώσεις για να δείξουν οτι κάτι κάνουν και δεν μαλακίζονται εις βάρος των εργαζομένων, οι δρόμοι που εχουν απορροφήσει δισεκατομμύρια τα τελευταία χρόνια είναι οι πρώτοι σε τροχαία και νεκρούς σε όλη την ευρώπη, και ψάχνουμε ενα mirage 3 μέρες λές και είναι ψυλλος στα άχυρα! Έχει πολλά ακόμα και αν συνεχίσω θα χρειαστώ όλο το blog.com για να χωρέσουν οι ασχήμιες μας. Και εμείς αντί να κατέβουμε στους δρόμους να ξηλώσουμε όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες και να τους περιφέρουμε γυμνούς στη πλατεία συντάγματος φτύνοντάς τους ένας ένας, περιμένουμε εναγωνίως τη eurovision και ντοπαριζόμαστε με μεγάλα ντέρμπι, βυζιά, κώλους, hondos center, Mall, και πολύ μαλακία την Κυριάκη... 
Στον αντίποδα οι Γάλλοι πολίτες διεκδίκησαν και πήραν. Κατέβηκαν στους δρόμους διεκδικώντας τη μή συστηματοποίηση της ανώδυνης για τον εργοδότη απόλυσης νέων. Συγκρούστηκαν κατα μέτωπο με την ηγεσία τους, και κέρδισαν δείχνοντάς μας οτι υπάρχει ελπίδα. Ένας πολιτικός τους έκανε απεργία πείνας 39 μέρες προκειμένου να πείσει Ιαπωνίκη εταιρία να μην κλείσει εργοστάσιο στην περιφέρεια του και αφήσει χωρίς δουλειά 150 οικογένεις. Τα κατάφερε! Αυτα είnai Cojones κύριοι. Μεγάλα κιόλας. Μεγαλύτερα απο τα μυαλά μας τα ίδια... Ξυπνήστε ρε γαμώτο, ας κάνουμε κάτι, δεν βλέπετε οτι μας δουλεύουνε και απλά κοιμόμαστε? Επιλέξτε εσείς ποιόν ύπνο...
Νεύρα, νεύρα, νεύρα
Κακη μέρα σήμερα.Διακρίνω μια ατυπη συνομωσία όλων όσων εχω επικοινωνήσει η έχω προσπαθήσει τουλαχιστον, να μου κάνουν τα νεύρα τσατάλια. Αύριο θα καταθέσουμε τα λεφτά, δεν προλαβαίνουμε το deadline, δεν το ειχαμε πεί αυτό, δεν μπορώ να κάνω εκείνο. Δεν πάτε όλοι στο απύθμενο έρεβος μπας και ησυχάσω ο θνητός...Και συ κοπέλα μου τι κομπλεξάρεσαι? Χωρίσαμε ναι τέλος και ευθύνομαι εγώ. Ναι βαρέθηκα, δεν σε θέλω άλλο, δεν θέλω την μιζέρια και την παρακμή στην οποία περιήλθαμε. Δεν θέλω να έχω μόνο αναμνήσεις στη σχέση μου και να μου φεύγουν οι στιγμές. Θέλω πάθος, χαμόγελο, φρεσκάδα, ρομαντισμό ισως.. Βαρέθηκα τη μουρμούρα και τα νεύρα. Βαρέθηκα να ξυπνάω μαζί σου και να ακουω θεούς και δαίμονες να κατεβαίνουν στο κρεβάτι μου, βαρέθηκα τις αναλαμπές που κυνηγούσαμε με το δίκαννο τους τελευταίους μήνες, βαρέθηκα την κριτική, βαρέθηκα να μη σε θέλω και να ψάχνω να βρώ τι τρέχει με μένα φοβούμενος να το παραδεχτω. Μην με στριμωχνεις άλλο γιατι έχω όρια, και όταν τα περνάω δεν λογαριάζω επιπτώσεις και δυσκολεύομαι να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου. Χωνεψέ το. Ότι επένδυσες επένδυσα αλλά δεν είχε συνέχεια. Μην μου κάνεις τη ζωή δυσκολότερη απο οτι είναι. Τη σούπα θέλω να την τρώω το χειμώνα και όχι να ξεχειλίζει απο τα αυτιά μου με υψηλή περιεκτικότητα σε νευρώνες και εγκεφαλικά κύτταρα...
Την είδαμε την ταινία...
Άνοιξα λοιπόν τη θήκη με τα dvdακια μου, να διαλέξω τι θα με διασκέδασει μια που ο Μορφέας με πούλησε για αλλη μια φορά. Γυρνάω τα φύλλα στα οποία έχω στριμώξει τα διάφορα dvd-δώρα που η εκδότες μας βάζουν ως καροτάκια για να αγοράζουμε τις κατα τ'άλλα άχρηστες φυλλάδες τους. Πέφτει το μάτι μου σε ένα όνομα. John Malcovich. Ο δράκος. Χμμμ... Ενδιαφέρον λέω. Το πετάω στο dvd player. Ε ο άνθρωπος είναι μεγαλείο! Απο τα καλά ταινιάκια που έχω δεί τον τελευταίο καιρό και με μια δυνατή ερμηνία απο τον άνθρωπο με μερικούς απο τους πιο ιδιαίτερους μυς προσώπου στο κινηματογραφικό στερέωμα. Θαύμα κύριε εκδοτάκο μου... Αύξηση στο θύμα που εργάζεται για εσάς και επέλεξε την ταινιούλα! Τελείωσε η ταινία αλλα ο Μορφέας απτόητος.. Βουτάω και γω την έκδοση του ευαγγελίου του Ιούδα απο το National Geografic να λύσω τις απορίες που μου έχουν δημιουργηθεί επιτέλους. Δεν κοιμήθηκα βέβαια.. Θα το θίξω σε επόμενο post. Έχει ψωμί η υπόθεση.
Λίγο μαύρο, χρώμα είναι και αυτο...
Ναί χρώμα, και όπως όλα τα χρώματα κάποιες φορές χρειάζεται να συμπληρώνεται η εικόνα... Για backgrounds για περιγράμματα, για σκιές. Σκιές του παρελθόντος, του παρόντος και κατα ένα περίεργο τρόπο του μέλλοντος. Θέλω να στοχαστώ σκοτεινά απόψε, να ξορκίσω το σκοτάδι, και εκεί μαύρο έχει, να δω πέρα απο αυτό. Να δώ πως θα είναι η επόμενη μέρα πρίν έρθει. Οχι με μαγικά, με μαθηματικά. Πόσες φορές έχεις θελήσει το χρόνο σου να το ξεπεράσεις? Πόσο χρόνο? Ποιές φορές ήταν μια νύχτα μόνο? Είναι μια απο αυτές τις φορές τώρα? Εαν ναι αύριο θα ξυπνήσεις με ενα χαμόγελο, αν όχι αυριο το βράδυ θα γράφεις για το γκρί. Όπως και να το δείς πρόοδος είναι και τα δύο. Την θέλω αυτή την πρόοδο?Μια εικόνα ερχεται στο μυαλό μου...Τσαλακωμένα σεντόνια, άρωμα φρέσκου ζεστού καφέ και αυτή κοιτά απ' το παράθυρο την νέα ημέρα που ανακοινώνει τον ερχομό της με ένα γλυκό κόκκινο αναμέσα στα αναποφάσιστα σύννεφα...Γυρνάει αργά το κεφάλι κρατώντας την κούπα ψηλά για να μυρίζει, και παρατηρεί. Κοιτά επίμονα το γυμνό του κορμί οπως είναι ξαπλωμένο και παραδομένο σε εναν βαθύ μακάριο ύπνο. Σαν να ακούει ακόμα την ζεστή του ανάσα να της ψιθυρίζει στο αυτί...Τη μυρωδιά σου θέλω...Και ταξιδεύει στην νύχτα που μόλις τους αφησε με μια υπόσχεση. Θα ήθελε αυτή την υπόσχεση να την κάνουν μεταξύ τους, φοβάται τα λογια της νύχτας αν δεν τα ακούσει απο του θύτη της το στόμα. Γιατί για αυτήν είναι ακόμα θύτης. Ακόμα και αν του δόθηκε δεν ειναι σίγουρη τι της εχει κλέψει και αν θα το γυρίσει ποτέ. Γυρνά το κεφάλι απότομα στο παράθυρο. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πολλά πραγματα. Τίποτα δεν έκανε. Η καρδιά της πιο δυνατή απ' το μυαλό και πως να την κατηγορήσει που όσο χτυπάει, αυτή θα ζεί... Μαύρες σκέψεις και το τηλέφωνο χτυπάει...Πήγε 7 η ώρα.Οι εικόνες σαν έρχονται δεν μπορείς να τις αρνηθείς. Και δεν πρέπει. Σου μαθαίνουν πράγματα και αν ανοίξεις το μυαλό μπορεί να σου δείξουν τι να κάνεις. Ακόμα και αν ειναι μαύρες κάποιες φορές.Αρκετό μαύρο για τώρα...Θέλω να δώ ταινία.
Μια στιγμή
Παρθενική εμφάνιση...
Πολλές σκέψεις, πολλές εικόνες, μουσικές, μυρωδιές.
Καθε μέρα που περνά είναι αλλη μια ανάμνηση. Να τις προσέχουμε τις αναμνήσεις μας. Να προσέχουμε το παρόν που μας ξεγλιστρά. Χωρίς να ζείς το παρόν δεν θα έχεις κανένα μέλλον. Τόσα πράγματα να μοιραστεί κανείς, και τόσα λίγα όσα πραγματικά μοιράζεται. Μέσα μας είναι όλα, στην ψυχή και στο μυαλό. Πληροφορίες...χτυπά η καρδιά μου...alea jacta est.
Το διάλλειμα τελείωσε τα κεφάλια μέσα. Ένα τριήμερο που πράγματι μου έφτιαξε την διάθεση και με έκανε να ξεχάσω πολλά και να θυμηθώ ποσο θετικά μπορεί να σε επηρεάσει η καλή παρέα, και το όμορφο περιβάλλον.
Αρκετοί νοματαίοι παρομοίων ηλικιών μα σαν παιδιά ακόμα, μου θυμήσαμε την μεγάλη αντραχίλα! Χαμόγελα, αστεία, μουσικές, αναμνήσεις σχέδια, όνειρα, όλα ξετυλίχτηκαν σε τρείς όμορφες ημέρες που μου χάρησαν οι best of my friends και super duper οικοδεσπότες...ευχαριστώ Σπύρο και Bianca!!!
Ήρθαν να επιβάλλουν τη βοήθεια μας (πως λέμε ζητάω? καμία σχέση) στα νέα τους επεκτατικά σχέδια με πρόσχημα την ελευθερία (χαχαχαχαχαχ) και την πάταξη της τρομοκρατίας αυτή τη φορά στο Ιράν. Πόλεμος πρό των πυλών ξανά, και όχι απλά πόλεμος.
Όσο για τους εκπρόσωπούς μας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων...Αν θέλουν ας κάνουν και αλλιώς..Καλύτερα να ακούς το μπινελίκι απο το λαό που σε ψήφισε παρά απο τον πρέσβυ των ΗΠΑ μόλις ξυπνάς κάθε μερα... Με κουράζει ολο αυτό πλεόν...
